عوارض و مشکلات استمناء
پرسش :
لطفا عوارض و مشکلات استمناء (خودارضائی) را بیان کنید.
پاسخ :
انحراف جنسى خودارضایى آثار سوء فراوانى دارد که نجات پیدا کردن از آنها به سادگى ممکن نیست. در این مقام، به برخى از آثار سوء و ناپسند این عمل اشاره مى شود:
۲. ضعف بینایى: خودارضایى به تدریج، بر نور چشم و بینایى انسان اثر سوء مى گذارد و چشم را به شدت ناتوان و کم نور مى کند. جوانى که مدتى به این انحراف مبتلا بود، در جلسه مشاوره مى گفت: با اینکه ورزش کار هستم، چشمانم خسته مى شود و نمى توانم به خوبى کتاب مطالعه کنم و جلوى چشمم احساس تارى مى کنم، به حدى که سرگیجه مى گیرم و در قعر چشم هایم، درد شدیدى احساس مى کنم.
۳. آسیب پذیرى در برابر بیمارى ها: ضعف قدرت بدنى و قواى جسمانى بستر مناسبى براى پذیرش انواع بیمارى هاست; زیرا بدنى که با خودارضایى ضعیف و ناتوان شده، نمى تواند در مقابل ویروس هاى بیمارى زا از خود دفاع کند و آمادگى زیادى براى آسیب پذیرى دارد. اگر به اطراف خود در محیط اجتماع توجه داشته باشید، در خواهید یافت ورزشکاران و افرادى که توان جسمى خوبى دارند، کمتر به بیمارى مبتلا مى شوند و این به خاطر آن است که مقاومت بیشترى در مقابل ویروس هاى بیمارى زا دارند و آسیب پذیرى شان کمتر است.
۴. آسیب دستگاه تناسلى و ناتوانى جنسى:
خودارضایى آثار تخریبى زیادى در دستگاه تناسلى به جاى مى گذارد که بعضى از آنها عبارتند از:
الف. ابتلا به بیمارى «سرعت انزال»: در این بیمارى، نوجوان با کوچک ترین تحریک جنسى، احتلام پیدا مى کند; یعنى منى از او خارج مى شود. این افراد پس از ازدواج هم با مشکلاتى مواجه مى شوند.
ب. ناتوانى جنسى و ایجاد اختلال در دستگاه تولید مثل بدن و هورمون هاى جنسى؛
ج. بیمارى هاى مقاربتى و احتمال عقیم شدن (بچه دار نشدن)؛
د. ارضاى جنسى ناقص و از دست دادن لذت جنسى پس از ازدواج.
۲. اضطراب و افسردگى: دلهره و نگرانى از ویژگى هایى است که دایم فرد خودارضا را رها نمى کند. او مرتّب با خود درگیر است و نگرانى و تشویش خاطر او را رها نمى کند؛ افکار آشفته و بى ثباتى فکرى، دامنگیر اوست. او نسبت به آینده امیدوار نیست و آینده را تاریک مى بیند و افکار پریشان رهایش نمى کند. بیشتر به گوشه گیرى مى پردازد و از خودش هم تنفّر دارد و خود را بدبخت و بدشانس مى داند و تصور مى کند کسى او را دوست ندارد و کم لیاقت و بى ارزش است.
۳. پرخاشگرى و بداخلاقى: خودارضا نسبت به کوچک ترین محرّک محیطى و اجتماعى حسّاس است; کمتر حوصله گفتوگو با دیگران دارد; زود رنج است و به سرعت از کوره به در مى رود; با والدین خود بدرفتارى مى کند; گاهى فریاد مى زند و تحمّل حرف منطقى ندارد; از نصیحت دیگران به شدت بیزار است; و بر سر مسائل کوچک، پرخاشگرى مى کند.
۴. انحراف اخلاقى: افراد خودارضا به بى بند و بارى جنسى گرایش پیدا کرده، به بى عفّتى تمایل پیدا مى کنند؛ بى عاطفه و کم رو و خجل هستند; صفاى دل و نورانیت معنوى کمترى دارند؛ به مجالس دعا و توسّل علاقه اى نشان نمى دهند و تاریکى و ظلمت آنها را احاطه کرده است و اوقات خود را بیشتر با کارهاى بیهوده سپرى مى کنند
ج. آسیب ها و ضررهاى اجتماعى:
خودارضایى احساس گریز از اجتماع پدید مى آورد که در اثر افراط و تکرار این عمل ناپسند، این احساس ریشه دار خواهد شد. خودارضا در گوشه اى منزوى، به افکار دور و دراز مى پردازد. توجه به لذات شخصى و خیالى، سبب سستى روابط اجتماعى مى گردد و حیات جمعى و با دیگران بودن را دچار مخاطره مى سازد. در نتیجه، در عرصه اجتماعى کمتر وارد مى شود و با مردم جوشش کمتر دارد و از حضور در کنار دیگران لذت نمى برد. بدین روى، شخصیت اجتماعى و انسانى چنین افرادى به تدریج متزلزل مى شود، و جامعه نیز از وجود نیروى جوان و خلّاق محروم مى ماند و در دراز مدت، این ویژگى ها موجب اختلال در ارتباط آنان با خانواده و اجتماع مى گردد.
نوجوان براى مصون ماندن ازانحراف «خودارضایى»، باید به نکات ذیل توجه جدى نماید:
۱. سعى کند همیشه پیش از خواب، مثانه خود را تخلیه کرده، شب ها غذاى سبک میل نماید.
۲. هرگز شکم خود را بیش از حد معمول پر نکند، بلکه تا چند لقمه دیگر جا هست، دست از غذا بردارد.
۳. از پوشیدن لباس هاى تنگ و چسبان اجتناب ورزد.
۴. هرگز فکر گناه را به ذهن خود راه ندهد و از تصور و تخیّل امور جنسى و شهوانى، سخت بپرهیزد.
۵. از خواندن، شنیدن و نگاه کردن به مناظر و تصاویر شهوت آفرین دورى کند.
۶. از خوردن مواد غذایى محرّک مانند خرما، پیاز، فلفل، تخم مرغ، و غذاهاى چرب اجتناب کند و یا به حداقل اکتفا نماید.
۷. از نگاه کردن و دست کارى اندام جنسى خود پرهیز کند.
۸. هرگز به رو نخوابد.
۹. هیچ گاه در جایى تنها نباشد، تا فرصت و زمنیه گناه از بین برود.
۱۰. براى تخلیه انرژى زاید بدن، به طور منظّم و زیاد ورزش کند.
۱۱. هیچ گاه بیکار نماند و همیشه براى مشغول ساختن خود، به فعالیتى مطلوب و مثبت برنامه داشته باشد.
۱۲. روزه مستحبى بگیرد و اگر توانایى دارد، روزه تربیتى بگیرد؛ یعنى به کمترین مقدار غذا و کم حجم ترین نوع غذاها اکتفا کند و وعده غذایى خود را کم گرداند.
۱۳. هرگز به نامحرم نگاه نکند، حتى اگر به ارتباط کلامى با او مجبور باشد.
۱۴. با جنس مخالف رفتار متکبرانه داشته باشد؛ هرگز با روى باز و نرمى با او برخورد نکند.
۱۵. هرگاه افکار جنسى به ذهن او وارد مى شود خود را تنبیه کند؛ مثلا، با بستن یک کش به مچ دست خود و کشیدن و رها کردن آن به خود هشدار دهد.
۱۶. به بدى گناه و عواقب آن بیندیشد و تا زمانى که به گناه آلوده نشده است، بیشتر در فکر زیان ها، خطرات، آبروریزى و عقاب آن باشد.
۱۷. هرگز از رحمت خدا مأیوس نشود.
۱۸. به محض لغزش، فوراً توبه کند و سعى کند دیگر تکرار نشود.
۱۹. قرآن زیاد بخواند و در معانى آیات آن تفکر کند.
۲۰. در مجالس مذهبى، دعا و توسّل و موعظه، زیاد شرکت کند.
۲۱. از کتبى که جنبه موعظه و بیدارگرى قلبى دارند بهره گیرد و مقیّد باشد که در روز چند ساعت به مطالعه این گونه کتب بپردازد. براى مثال، مجموعه کتاب هاى شهید دستغیب توصیه مى شود، بخصوص کتاب گناهان کبیره، قلب قرآن، ایمان، قلب سلیم و معاد.
۲۲. اوقات فراغت خود را با مطالعه، ورزش، زیارت، عبادت، و عیادت از نزدیکان پر کند.
۲۳. به معاد و قیامت فکر کند.
۲۴. ذکر «لاحول ولا قوّة الّا باللّه» را زیاد بر زبان جارى سازد.
منبع: www.soalcity.ir
انحراف جنسى خودارضایى آثار سوء فراوانى دارد که نجات پیدا کردن از آنها به سادگى ممکن نیست. در این مقام، به برخى از آثار سوء و ناپسند این عمل اشاره مى شود:
الف. ضررها و آسیب هاى جسمانى
۱. ضعف و تحلیل قواى جسمانى: کاهش انرژى جسمانى از مضرّات مهم خودارضایى است. احساس خستگى عارضه طبیعى انزال است و اگر خودارضایى ادامه پیدا کند، خستگى و ناتوانى جسمانى بر انسان عارض شده، قواى بدنى او را تباه مى کند و به پیرى زودرس و ضعف بدنى مى انجامد.۲. ضعف بینایى: خودارضایى به تدریج، بر نور چشم و بینایى انسان اثر سوء مى گذارد و چشم را به شدت ناتوان و کم نور مى کند. جوانى که مدتى به این انحراف مبتلا بود، در جلسه مشاوره مى گفت: با اینکه ورزش کار هستم، چشمانم خسته مى شود و نمى توانم به خوبى کتاب مطالعه کنم و جلوى چشمم احساس تارى مى کنم، به حدى که سرگیجه مى گیرم و در قعر چشم هایم، درد شدیدى احساس مى کنم.
۳. آسیب پذیرى در برابر بیمارى ها: ضعف قدرت بدنى و قواى جسمانى بستر مناسبى براى پذیرش انواع بیمارى هاست; زیرا بدنى که با خودارضایى ضعیف و ناتوان شده، نمى تواند در مقابل ویروس هاى بیمارى زا از خود دفاع کند و آمادگى زیادى براى آسیب پذیرى دارد. اگر به اطراف خود در محیط اجتماع توجه داشته باشید، در خواهید یافت ورزشکاران و افرادى که توان جسمى خوبى دارند، کمتر به بیمارى مبتلا مى شوند و این به خاطر آن است که مقاومت بیشترى در مقابل ویروس هاى بیمارى زا دارند و آسیب پذیرى شان کمتر است.
۴. آسیب دستگاه تناسلى و ناتوانى جنسى:
خودارضایى آثار تخریبى زیادى در دستگاه تناسلى به جاى مى گذارد که بعضى از آنها عبارتند از:
الف. ابتلا به بیمارى «سرعت انزال»: در این بیمارى، نوجوان با کوچک ترین تحریک جنسى، احتلام پیدا مى کند; یعنى منى از او خارج مى شود. این افراد پس از ازدواج هم با مشکلاتى مواجه مى شوند.
ب. ناتوانى جنسى و ایجاد اختلال در دستگاه تولید مثل بدن و هورمون هاى جنسى؛
ج. بیمارى هاى مقاربتى و احتمال عقیم شدن (بچه دار نشدن)؛
د. ارضاى جنسى ناقص و از دست دادن لذت جنسى پس از ازدواج.
ب. ضررها و آسیب هاى روحى ـ روانى
۱. ضعف حافظه و حواس پرتى: همان گونه که گذشت، یکى از پیامدهاى خودارضایى ضعف و تحلیل قواى جسمانى است و این به نوبه خود، ناشى از اختلال در عملکرد دستگاه مغز و اعصاب است. اختلال در این دستگاه (مغز) موجب مى شود بخش حافظه کارایى لازم را نداشته باشد. علاوه بر این، بیمار مبتلا به خودارضایى به خاطر تمرکز به این عمل زشت و توجه نسبتاً مداوم به موضوعات جنسى، حواس پرت و ناتوان در تمرکز فکرى است که این خود عامل دیگرى براى کاهش توانایى ذهنى و ایجاد ضعف در حافظه است. خودارضایى مکرّر موجب تحریک بیش از حد دستگاه عصبى «پاراسمپاتیک» و افزایش تخلیه «استیل کولین» (Acetyle Choline) از انتهاى این رشته ها در مغز مى گردد و این خود موجب برخى عوارض جسمانى و روانى همچون حواس پرتى، کمى حافظه، عدم تمرکز حواس، سیاهى رفتن چشم و در نهایت تارى دید مى شود. تمام این نشانه ها ناشى از تغییر تعادل میزان مواد شیمیایى موجود در مغز است که بین سلول هاى عصبى رد و بدل مى شود و انتقال پیام هاى گوناگون را بر عهده دارد.۲. اضطراب و افسردگى: دلهره و نگرانى از ویژگى هایى است که دایم فرد خودارضا را رها نمى کند. او مرتّب با خود درگیر است و نگرانى و تشویش خاطر او را رها نمى کند؛ افکار آشفته و بى ثباتى فکرى، دامنگیر اوست. او نسبت به آینده امیدوار نیست و آینده را تاریک مى بیند و افکار پریشان رهایش نمى کند. بیشتر به گوشه گیرى مى پردازد و از خودش هم تنفّر دارد و خود را بدبخت و بدشانس مى داند و تصور مى کند کسى او را دوست ندارد و کم لیاقت و بى ارزش است.
۳. پرخاشگرى و بداخلاقى: خودارضا نسبت به کوچک ترین محرّک محیطى و اجتماعى حسّاس است; کمتر حوصله گفتوگو با دیگران دارد; زود رنج است و به سرعت از کوره به در مى رود; با والدین خود بدرفتارى مى کند; گاهى فریاد مى زند و تحمّل حرف منطقى ندارد; از نصیحت دیگران به شدت بیزار است; و بر سر مسائل کوچک، پرخاشگرى مى کند.
۴. انحراف اخلاقى: افراد خودارضا به بى بند و بارى جنسى گرایش پیدا کرده، به بى عفّتى تمایل پیدا مى کنند؛ بى عاطفه و کم رو و خجل هستند; صفاى دل و نورانیت معنوى کمترى دارند؛ به مجالس دعا و توسّل علاقه اى نشان نمى دهند و تاریکى و ظلمت آنها را احاطه کرده است و اوقات خود را بیشتر با کارهاى بیهوده سپرى مى کنند
ج. آسیب ها و ضررهاى اجتماعى:
خودارضایى احساس گریز از اجتماع پدید مى آورد که در اثر افراط و تکرار این عمل ناپسند، این احساس ریشه دار خواهد شد. خودارضا در گوشه اى منزوى، به افکار دور و دراز مى پردازد. توجه به لذات شخصى و خیالى، سبب سستى روابط اجتماعى مى گردد و حیات جمعى و با دیگران بودن را دچار مخاطره مى سازد. در نتیجه، در عرصه اجتماعى کمتر وارد مى شود و با مردم جوشش کمتر دارد و از حضور در کنار دیگران لذت نمى برد. بدین روى، شخصیت اجتماعى و انسانى چنین افرادى به تدریج متزلزل مى شود، و جامعه نیز از وجود نیروى جوان و خلّاق محروم مى ماند و در دراز مدت، این ویژگى ها موجب اختلال در ارتباط آنان با خانواده و اجتماع مى گردد.
نوجوان براى مصون ماندن ازانحراف «خودارضایى»، باید به نکات ذیل توجه جدى نماید:
۱. سعى کند همیشه پیش از خواب، مثانه خود را تخلیه کرده، شب ها غذاى سبک میل نماید.
۲. هرگز شکم خود را بیش از حد معمول پر نکند، بلکه تا چند لقمه دیگر جا هست، دست از غذا بردارد.
۳. از پوشیدن لباس هاى تنگ و چسبان اجتناب ورزد.
۴. هرگز فکر گناه را به ذهن خود راه ندهد و از تصور و تخیّل امور جنسى و شهوانى، سخت بپرهیزد.
۵. از خواندن، شنیدن و نگاه کردن به مناظر و تصاویر شهوت آفرین دورى کند.
۶. از خوردن مواد غذایى محرّک مانند خرما، پیاز، فلفل، تخم مرغ، و غذاهاى چرب اجتناب کند و یا به حداقل اکتفا نماید.
۷. از نگاه کردن و دست کارى اندام جنسى خود پرهیز کند.
۸. هرگز به رو نخوابد.
۹. هیچ گاه در جایى تنها نباشد، تا فرصت و زمنیه گناه از بین برود.
۱۰. براى تخلیه انرژى زاید بدن، به طور منظّم و زیاد ورزش کند.
۱۱. هیچ گاه بیکار نماند و همیشه براى مشغول ساختن خود، به فعالیتى مطلوب و مثبت برنامه داشته باشد.
۱۲. روزه مستحبى بگیرد و اگر توانایى دارد، روزه تربیتى بگیرد؛ یعنى به کمترین مقدار غذا و کم حجم ترین نوع غذاها اکتفا کند و وعده غذایى خود را کم گرداند.
۱۳. هرگز به نامحرم نگاه نکند، حتى اگر به ارتباط کلامى با او مجبور باشد.
۱۴. با جنس مخالف رفتار متکبرانه داشته باشد؛ هرگز با روى باز و نرمى با او برخورد نکند.
۱۵. هرگاه افکار جنسى به ذهن او وارد مى شود خود را تنبیه کند؛ مثلا، با بستن یک کش به مچ دست خود و کشیدن و رها کردن آن به خود هشدار دهد.
۱۶. به بدى گناه و عواقب آن بیندیشد و تا زمانى که به گناه آلوده نشده است، بیشتر در فکر زیان ها، خطرات، آبروریزى و عقاب آن باشد.
۱۷. هرگز از رحمت خدا مأیوس نشود.
۱۸. به محض لغزش، فوراً توبه کند و سعى کند دیگر تکرار نشود.
۱۹. قرآن زیاد بخواند و در معانى آیات آن تفکر کند.
۲۰. در مجالس مذهبى، دعا و توسّل و موعظه، زیاد شرکت کند.
۲۱. از کتبى که جنبه موعظه و بیدارگرى قلبى دارند بهره گیرد و مقیّد باشد که در روز چند ساعت به مطالعه این گونه کتب بپردازد. براى مثال، مجموعه کتاب هاى شهید دستغیب توصیه مى شود، بخصوص کتاب گناهان کبیره، قلب قرآن، ایمان، قلب سلیم و معاد.
۲۲. اوقات فراغت خود را با مطالعه، ورزش، زیارت، عبادت، و عیادت از نزدیکان پر کند.
۲۳. به معاد و قیامت فکر کند.
۲۴. ذکر «لاحول ولا قوّة الّا باللّه» را زیاد بر زبان جارى سازد.
منبع: www.soalcity.ir
