مفهوم واژه «تسویل» در قرآن کریم
پرسش :
منظور از واژه «تسویل» در قرآن کریم چیست؟
پاسخ :
در آیه 25 سوره «محمد» می خوانیم:
«انَّ الَّذِیْنَ ارْتَدُّوا عَلى ادْبارِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُمْ الْهُدَى الشَّیْطانُ سَوَّلَ لَهُمْ وأَمْلَى لَهُمْ»؛
(کسانى که بعد از روشن شدن حق به آن پشت کردند، شیطان اعمال زشتشان را در نظرشان زینت داده، و آنها را با آرزوهاى طولانى فریفته است).
«سوّل» و «تسویل» از مادّه «سُؤل» (بر وزن قُرب) در اصل به معناى حاجت و آرزویى است که نفس انسان را به سوى خود تشویق مى کند، و «تسویل» به معناى تزیین چیزى به گونه اى که نفس به آن راغب گردد و به معناى نشان دادن زشتى ها در چهره هاى زیبا آمده است.
این تفسیر را راغب در مفردات بیان کرده، در حالى که از صحاح اللّغة و کتاب العین خلیل بن احمد، چنین برمى آید که معناى اصلى آن، سستى توأم با غرور و غفلت است؛ و لذا به تزیین امور و دگرگون نشان دادن اشیاى نامطلوب به صورت مطلوب، به گونه اى که انسان در برابر آن فریفته و سست شود، اطلاق گردیده است.
منظور از تسویلات شیطان در آیات قرآن این است که زشتى ها را در نظر انسان زیبا نشان دهد و آدمى را فریب داده و منحرف سازد.
منبع: پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1386 شمسی، چاپ: نهم، ج 1، ص 404.
در آیه 25 سوره «محمد» می خوانیم:
«انَّ الَّذِیْنَ ارْتَدُّوا عَلى ادْبارِهِمْ مِنْ بَعْدِ ما تَبَیَّنَ لَهُمْ الْهُدَى الشَّیْطانُ سَوَّلَ لَهُمْ وأَمْلَى لَهُمْ»؛
(کسانى که بعد از روشن شدن حق به آن پشت کردند، شیطان اعمال زشتشان را در نظرشان زینت داده، و آنها را با آرزوهاى طولانى فریفته است).
«سوّل» و «تسویل» از مادّه «سُؤل» (بر وزن قُرب) در اصل به معناى حاجت و آرزویى است که نفس انسان را به سوى خود تشویق مى کند، و «تسویل» به معناى تزیین چیزى به گونه اى که نفس به آن راغب گردد و به معناى نشان دادن زشتى ها در چهره هاى زیبا آمده است.
این تفسیر را راغب در مفردات بیان کرده، در حالى که از صحاح اللّغة و کتاب العین خلیل بن احمد، چنین برمى آید که معناى اصلى آن، سستى توأم با غرور و غفلت است؛ و لذا به تزیین امور و دگرگون نشان دادن اشیاى نامطلوب به صورت مطلوب، به گونه اى که انسان در برابر آن فریفته و سست شود، اطلاق گردیده است.
منظور از تسویلات شیطان در آیات قرآن این است که زشتى ها را در نظر انسان زیبا نشان دهد و آدمى را فریب داده و منحرف سازد.
منبع: پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، تهران، 1386 شمسی، چاپ: نهم، ج 1، ص 404.