پرسش :
شبهه: پشتوانهٔ سنتى هزارساله ما كهنه شده و رشته‌هاى عميق مدرن كنونى هرگز بر فلسفه فارابى و صدرايى استوار نيست بلكه بر پايه‌هاى فلسفه نو تكيه مى‌كند.
پاسخ :
يك وقت به يك سفال فرسوده و خاك خورده مى‌گويند كهنه شد و جزء ميراث فرهنگى گرديد. و يك وقت به مطلبى كه هزار سال بر روى آن كار علمى شده باشد گفته مى‌شود: ميراث فرهنگى اين ديگر كهنه نيست، بلكه كهن و عتيق است نه فرسوده. لذا رأى شيخ مفيد (ره) مثلاً در صورتى كه ابطال نشده باشد عتيق است نه كهنه، زيرا هزار سال رويش كار شده، قرآن و سنت و عقل مُبرهَن، حق است و عتيق و كهن. به همين جهت خطوط كلّى و اصلى مكتب اسلام ثابت و غيرقابل تغيير است. مثلاً در اين چهارصد سال اخير خيلىها خواستند با تفكر صدرايى در مسائل جهان‌بينى مبارزه كنند، ولى نشد. امام راحل قيام نمود و با تفكر صدرايى در معقول و تفكر صاحب جواهرى در فقه انقلاب كرده و همهٔ ناملايمات را تحمل كرد و بعد هم تشكيل حكومت داد و مشكلات را پشت‌سر گذاشت و موفق هم شد. پس تفكرات كهن و ريشه‌دار، ثمرات شيرين هم مى‌دهند «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّماءِ * تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا».
(1)سورهٔ ابراهيم، آيات 24 و 25.
مأخذ: (فصلنامه حكومت اسلامى، شماره 21، ص 68)
يك وقت به يك سفال فرسوده و خاك خورده مى‌گويند كهنه شد و جزء ميراث فرهنگى گرديد. و يك وقت به مطلبى كه هزار سال بر روى آن كار علمى شده باشد گفته مى‌شود: ميراث فرهنگى اين ديگر كهنه نيست، بلكه كهن و عتيق است نه فرسوده. لذا رأى شيخ مفيد (ره) مثلاً در صورتى كه ابطال نشده باشد عتيق است نه كهنه، زيرا هزار سال رويش كار شده، قرآن و سنت و عقل مُبرهَن، حق است و عتيق و كهن. به همين جهت خطوط كلّى و اصلى مكتب اسلام ثابت و غيرقابل تغيير است. مثلاً در اين چهارصد سال اخير خيلىها خواستند با تفكر صدرايى در مسائل جهان‌بينى مبارزه كنند، ولى نشد. امام راحل قيام نمود و با تفكر صدرايى در معقول و تفكر صاحب جواهرى در فقه انقلاب كرده و همهٔ ناملايمات را تحمل كرد و بعد هم تشكيل حكومت داد و مشكلات را پشت‌سر گذاشت و موفق هم شد. پس تفكرات كهن و ريشه‌دار، ثمرات شيرين هم مى‌دهند «ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً كَلِمَةً طَيِّبَةً كَشَجَرَةٍ طَيِّبَةٍ أَصْلُهَا ثَابِتٌ وَفَرْعُهَا فِي السَّماءِ * تُؤْتِي أُكُلَهَا كُلَّ حِينٍ بِإِذْنِ رَبِّهَا».
(1)سورهٔ ابراهيم، آيات 24 و 25.
مأخذ: (فصلنامه حكومت اسلامى، شماره 21، ص 68)
