برخى تصوّر مى كنند كه فلسفه حبوه براى پسر بزرگتر اين است كه او قضاى نمازها و روزه هاى پدر را بايد انجام بدهد و در واقع حبوه عوض و اجرت عبادتهاى مذكور است، آيا اين سخن صحيح است؟ اگر صحيح باشد، در صورتى كه پدر عبادت قضا شده اى نداشته باشد، آيا حبوه بايد در بين تمام ورثه تقسيم شود؟