پرسش :
من 19 ساله هستم و از دوران کودکي تا حالا تقريبا هر شب در خواب حرف مي‌زنم. اگرچه اين حرف زدن هيچ‌وقت برايم مشکلي ايجاد نکرده ولي موجب بدخوابي ديگران مي‌شود. آيا واقعا راهي براي درمان هست؟ بايد به چه متخصصي رجوع کنم؟
پاسخ :
حرف زدن در خواب و راه رفتن در خواب، هر دو جزء انواع «بدخوابي‌ها» طبقه‌بندي مي‌شود که از «بي‌خوابي» يا «پرخوابي» متمايزند. حرف‌زدن در خواب و راه‌رفتن در خواب جزو اختلالات مرحله چهارم خواب غيرREM هستند. گرچه خواب غيرREM که بخش عمده خواب را تشکيل مي‌دهد، به نام خواب آرام هم معروف است و در بيشتر مردم هم واقعا با آرامش بيشتري نسبت به خواب REM همراه است اما در اقليتي از مردم همراه با اشکالاتي مي‌شود که با خواب آرام تناسبي ندارد. از جمله، ساييدن دندان‌ها روي هم، شب ادراري در کودکان، وحشت شبانه در کودکان، حرف‌زدن در خواب و راه‌رفتن در خواب در مراحل 3 و عموما 4 خواب آرام روي مي‌دهد.
حقيقت آن است که موارد مذکور حکايت از بيماري عصبي‌رواني نمي‌کند و به خودي خود سبب نگراني نيست، مگر آنکه عوارض آنها موجب مشکلاتي براي فرد يا اطرافيان او شود. براي نمونه، ساييدن دندان‌ها موجب صدمه به دندان‌ها يا فک مي‌شود يا شب ادراري موجب شرم کودک و نگراني پدر و مادر کودک مي‌شود. در اين موارد، استفاده از داروهايي که سبب مهار مرحله چهارم خواب مي‌شود مي‌تواند مفيد باشد يا مي‌توان از محافظ شبانه دندان‌ها (براي کاهش عوارض ناشي از ساييدن دندان‌ها) يا هورمون ضد ادرار به صورت افشانه داخل بيني براي شب ادراري استفاده کرد. استفاده از تشک‌هاي داراي زنگ خطر که در صورت خيس شدن با برقراري جريان برق و ايجاد صداي زنگ موجب بيدارشدن کودک مي‌شود نيز در شب ادراري مفيد است.
حرف‌زدن در خواب نيز از بدخوابي‌هاي شايع است. برخلاف تصور عموم، فرد اغلب کلمات يا جملات نامفهومي را در خواب به زبان مي‌آورد و حتي اگر جمله‌هاي مفهوم هم بيان کند، باز اين جمله‌ها حاوي اطلاعات نيست. فشارهاي رواني ممکن است موجب تشديد بدخوابي‌ها از جمله حرف‌زدن در خواب شود اما نمي‌تواند سبب ايجاد آنها شود. در اين موارد مي‌توان به روان‌پزشک مراجعه کرد. در برخي موارد، فرد حين خواب عميق ممکن است بنشيند، ملحفه را مرتب کند يا حتي از بستر برخيزد و راه برود، در حالي که واقعا خواب است و فردا صبح هم هيچ‌گونه يادآوري از اين موضوعات نخواهد داشت. در اين موارد بايد مراقب بود که در مسير حرکت اين فرد، اشيايي که مانع راه‌رفتن او شود يا خطر شکستن داشته باشد، قرار نگيرد و البته از داروهاي مناسب از سوي روان‌پزشک براي کنترل موارد شديد اين وضع مي‌توان بهره گرفت. براي درمان قطعي اين قبيل مشکلات بايد به روان‌پزشک مراجعه کرد.
www.salamat.com
حرف زدن در خواب و راه رفتن در خواب، هر دو جزء انواع «بدخوابي‌ها» طبقه‌بندي مي‌شود که از «بي‌خوابي» يا «پرخوابي» متمايزند. حرف‌زدن در خواب و راه‌رفتن در خواب جزو اختلالات مرحله چهارم خواب غيرREM هستند. گرچه خواب غيرREM که بخش عمده خواب را تشکيل مي‌دهد، به نام خواب آرام هم معروف است و در بيشتر مردم هم واقعا با آرامش بيشتري نسبت به خواب REM همراه است اما در اقليتي از مردم همراه با اشکالاتي مي‌شود که با خواب آرام تناسبي ندارد. از جمله، ساييدن دندان‌ها روي هم، شب ادراري در کودکان، وحشت شبانه در کودکان، حرف‌زدن در خواب و راه‌رفتن در خواب در مراحل 3 و عموما 4 خواب آرام روي مي‌دهد.
حقيقت آن است که موارد مذکور حکايت از بيماري عصبي‌رواني نمي‌کند و به خودي خود سبب نگراني نيست، مگر آنکه عوارض آنها موجب مشکلاتي براي فرد يا اطرافيان او شود. براي نمونه، ساييدن دندان‌ها موجب صدمه به دندان‌ها يا فک مي‌شود يا شب ادراري موجب شرم کودک و نگراني پدر و مادر کودک مي‌شود. در اين موارد، استفاده از داروهايي که سبب مهار مرحله چهارم خواب مي‌شود مي‌تواند مفيد باشد يا مي‌توان از محافظ شبانه دندان‌ها (براي کاهش عوارض ناشي از ساييدن دندان‌ها) يا هورمون ضد ادرار به صورت افشانه داخل بيني براي شب ادراري استفاده کرد. استفاده از تشک‌هاي داراي زنگ خطر که در صورت خيس شدن با برقراري جريان برق و ايجاد صداي زنگ موجب بيدارشدن کودک مي‌شود نيز در شب ادراري مفيد است.
حرف‌زدن در خواب نيز از بدخوابي‌هاي شايع است. برخلاف تصور عموم، فرد اغلب کلمات يا جملات نامفهومي را در خواب به زبان مي‌آورد و حتي اگر جمله‌هاي مفهوم هم بيان کند، باز اين جمله‌ها حاوي اطلاعات نيست. فشارهاي رواني ممکن است موجب تشديد بدخوابي‌ها از جمله حرف‌زدن در خواب شود اما نمي‌تواند سبب ايجاد آنها شود. در اين موارد مي‌توان به روان‌پزشک مراجعه کرد. در برخي موارد، فرد حين خواب عميق ممکن است بنشيند، ملحفه را مرتب کند يا حتي از بستر برخيزد و راه برود، در حالي که واقعا خواب است و فردا صبح هم هيچ‌گونه يادآوري از اين موضوعات نخواهد داشت. در اين موارد بايد مراقب بود که در مسير حرکت اين فرد، اشيايي که مانع راه‌رفتن او شود يا خطر شکستن داشته باشد، قرار نگيرد و البته از داروهاي مناسب از سوي روان‌پزشک براي کنترل موارد شديد اين وضع مي‌توان بهره گرفت. براي درمان قطعي اين قبيل مشکلات بايد به روان‌پزشک مراجعه کرد.
www.salamat.com
