پرسش :

با توجه به روايات دينى كه 7 سال اول زندگى كودك را سن بازى مى‏دانند، آيا معنايش اين است كه از 7 سالگى به بعد، مانع بازى كودك شويم؟

پاسخ :
درست است كه 7 سال دوم زندگى كودك، دوره آموزش‏پذيرى او است؛ اما معنايش اين نيست كه بايد از بازى منع شود. فرزند شما تا پايان يازده سالگى كودك است و همچنان به نشاط و شادابى نياز دارد؛به همين جهت به معلمان و مربيان مدارس (به ويژه مقطع ابتدايى) پيشنهاد مى‏كنيم همزمان و همراه با آموزش دروس، از برنامه‏هاى آموزشى بازى‏گرا و بازى‏هاى «با قاعده» نيز استفاده كنند؛ زيرا بازى، فرصت گرانبهايى را براى يادگيرى و انديشه‏ورزى دانش‏آموزان فراهم مى‏سازد. بازى، روى تمام ابعاد يادگيرى دانش‏آموز اثر مثبت مى‏گذارد و بر هوش و مهارت سخن گفتن او مى‏افزايد.
دانش‏آموز هنگام بازى از طريق «آزمون و خطا» نكاتى را درباره زندگى مى‏آموزد و اطلاعات موجود در ذهن خود را پردازش مى‏كند.
همان گونه كه پيش‏تر گفتيم (ر. ك: ص) براى بازى كودكان زير 7 سال محدوديتى وجود ندارد؛ اما با ورود كودك به دوره آموزشگاهى، بازى او محدودتر مى‏شود؛ زيرا بايد قسمتى از وقت خود را صرف آموزش كند (ر. ك: ج 1، ص 37 و 38).
همان گونه كه امامان معصوم عليهم‏السلام در 7 سال اول بر بازى كودك تأكيد كرداند (ر. ك: ص)، براى زياده‏روى در آن در سنين بالاتر (به ويژه نوجوانى) هشدار داده‏اند.
امام على عليه‏السلام مى‏فرمايد:
لا يفلح من وله باللعب. (1)
كسى كه شيداى بازى شود، رستگار نخواهد شد.
لا يثوب العقل مع اللعب. (2)
خرد با بازى تكامل نمى‏يابد.
پی نوشت:
1. آمدى، غررالحكم و دررالكلم، ص 425.
2. همان، ص 364.
منبع: کتاب نسیم مهر(3)، حجت الاسلام حسین دهنوی، انتشارات خادم الرضا(علیه السلام)/1388