پرسش :
راه هاى دوستى با امام زمان (علیه السلام) كدام است؟
پاسخ :
در ابتدا، لازم است این موضوع را مطرح کنیم که خداوند، در قرآن مجید، محبّت و دوستى همه ى اهل بیت(علیهم السلام) و همین طور تنها ذخیره و یادگار آل عصمت و طهارت، حضرت مهدى(علیه السلام) را بر همگان واجب کرده است و دوستى آنان را اجر و مزد رسالت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) قرار داده است. خداوند به پیامبر(صلى الله علیه وآله) در این باره مى فرماید: (قُلْ لا أَسْألُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى)؛[1] بگو: «من، از شما، جز مودّت و محبّت خویشاوندانم، اجر و مزدى براى رسالت نمى خواهم».
با توجّه به این که مودّت و دوستى آنان، منفعتى براى ایشان نیست، بلکه نفع آن براى دوستداران است و بهره هاى بى پایانى را در دنیا و آخرت به همراه دارد، در این مورد نیز مى فرماید: (قُلْ ما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْر فَهُوَ لَکُمْ)؛[2]بگو: «هر اجر و پاداشى از شما خواسته ام، براى خود شما است».
در حقیقت، این دوستى ها، موجب ارتباط روحى و معنوى است که راه سیر به سوى خدا را فراهم مى آورد و سلوک انسان را در جهت اراده ى حق، شکل مى دهد، خداوند مى فرماید: (قُلْ ما أَسْألُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْر إِلاّ مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِیلاً)؛[3] بگو: «من، در برابر (آن رسالت)، هیچ گونه پاداشى از شما نمى خواهم، مگر کسى که بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزیند». با محبّت امام زمان (علیه السلام) است که زمینه هاى اطاعت از او فراهم مى آید و با اطاعت از او است که راه کمال انسان هموار مى شود.
با توجّه به این مطالب، معلوم مى شود که دوستى و محبّت، اساس و پایه ى دین، بلکه مساوى دین است. امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: «هل الدین إلاّ الحبّ؛[4] آیا دین، چیزى جز دوستى است؟».
امام زمان (علیه السلام) فرموده است: «هر یک از شما، باید به آن چه که او را به مقام محبّت و دوستى ما نزدیک مى کند، عمل کند».[5] از این رو، اگر عبادتى یا عملى مستحبى یا دعا و زیارتى خاص، بتواند مقدمه اى براى ایجاد محبّت بیش تر به امام زمان (علیه السلام) باشد، انجام دادن آن، وظیفه خواهد بود و به فرمان صریح آن بزرگوار، برعهده ى شیعیان قرار گرفته است.
بنابراین، اگر ما به تکالیف شرعى خود عمل کنیم و به وظایفى که از سوى ائمه(علیهم السلام) براى شیعیان در دوره ى ظهور توصیه شده، عمل کنیم، از دوستداران واقعى آن حضرت خواهیم بود.
براى شناخت هر چه بهتر راه هاى دوستى امام زمان(علیه السلام) فهرست وار، به برخى از آن وظایف اشاره مى شود:
1. کسب معرفت و شناخت نسبت به امام زمان(علیه السلام).
2. مأیوس نشدن در دوره ى غیبت.
3. دعا کردن براى امام زمان(علیه السلام) بویژه دعا براى تعجیل فرج آن حضرت.
4. تلاش براى فراهم ساختن زمینه ى ظهور.
5. تهذیب نفس و تقوا پیشگى و پرهیز از گناه.
6. دعا براى سلامتى امام زمان(علیه السلام).
برخى دانشمندان اسلامى، نزدیک به هشتاد وظیفه براى منتظران ذکر کرده اند.[6]
پی نوشتها:
[1]. شورى: 23.
[2]. سباء: 47.
[3]. فرقان: 57.
[4]. ابونصر سمرقندى، تفسیر عیاشى، ج 1، ص 168.
[5]. ابومنصور احمد بن على طبرسى، احتجاج، ج 2، ص 599.
[6]. براى اطلاع بیش تر ر.ک: میرزا محمدتقى موسوى اصفهانى، مکیال المکارم.
منبع: امام مهدى علیه السلام، رسول رضوى، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1384).
در ابتدا، لازم است این موضوع را مطرح کنیم که خداوند، در قرآن مجید، محبّت و دوستى همه ى اهل بیت(علیهم السلام) و همین طور تنها ذخیره و یادگار آل عصمت و طهارت، حضرت مهدى(علیه السلام) را بر همگان واجب کرده است و دوستى آنان را اجر و مزد رسالت پیامبر اسلام(صلى الله علیه وآله) قرار داده است. خداوند به پیامبر(صلى الله علیه وآله) در این باره مى فرماید: (قُلْ لا أَسْألُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى)؛[1] بگو: «من، از شما، جز مودّت و محبّت خویشاوندانم، اجر و مزدى براى رسالت نمى خواهم».
با توجّه به این که مودّت و دوستى آنان، منفعتى براى ایشان نیست، بلکه نفع آن براى دوستداران است و بهره هاى بى پایانى را در دنیا و آخرت به همراه دارد، در این مورد نیز مى فرماید: (قُلْ ما سَأَلْتُکُمْ مِنْ أَجْر فَهُوَ لَکُمْ)؛[2]بگو: «هر اجر و پاداشى از شما خواسته ام، براى خود شما است».
در حقیقت، این دوستى ها، موجب ارتباط روحى و معنوى است که راه سیر به سوى خدا را فراهم مى آورد و سلوک انسان را در جهت اراده ى حق، شکل مى دهد، خداوند مى فرماید: (قُلْ ما أَسْألُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْر إِلاّ مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلى رَبِّهِ سَبِیلاً)؛[3] بگو: «من، در برابر (آن رسالت)، هیچ گونه پاداشى از شما نمى خواهم، مگر کسى که بخواهد راهى به سوى پروردگارش برگزیند». با محبّت امام زمان (علیه السلام) است که زمینه هاى اطاعت از او فراهم مى آید و با اطاعت از او است که راه کمال انسان هموار مى شود.
با توجّه به این مطالب، معلوم مى شود که دوستى و محبّت، اساس و پایه ى دین، بلکه مساوى دین است. امام صادق(علیه السلام) مى فرماید: «هل الدین إلاّ الحبّ؛[4] آیا دین، چیزى جز دوستى است؟».
امام زمان (علیه السلام) فرموده است: «هر یک از شما، باید به آن چه که او را به مقام محبّت و دوستى ما نزدیک مى کند، عمل کند».[5] از این رو، اگر عبادتى یا عملى مستحبى یا دعا و زیارتى خاص، بتواند مقدمه اى براى ایجاد محبّت بیش تر به امام زمان (علیه السلام) باشد، انجام دادن آن، وظیفه خواهد بود و به فرمان صریح آن بزرگوار، برعهده ى شیعیان قرار گرفته است.
بنابراین، اگر ما به تکالیف شرعى خود عمل کنیم و به وظایفى که از سوى ائمه(علیهم السلام) براى شیعیان در دوره ى ظهور توصیه شده، عمل کنیم، از دوستداران واقعى آن حضرت خواهیم بود.
براى شناخت هر چه بهتر راه هاى دوستى امام زمان(علیه السلام) فهرست وار، به برخى از آن وظایف اشاره مى شود:
1. کسب معرفت و شناخت نسبت به امام زمان(علیه السلام).
2. مأیوس نشدن در دوره ى غیبت.
3. دعا کردن براى امام زمان(علیه السلام) بویژه دعا براى تعجیل فرج آن حضرت.
4. تلاش براى فراهم ساختن زمینه ى ظهور.
5. تهذیب نفس و تقوا پیشگى و پرهیز از گناه.
6. دعا براى سلامتى امام زمان(علیه السلام).
برخى دانشمندان اسلامى، نزدیک به هشتاد وظیفه براى منتظران ذکر کرده اند.[6]
پی نوشتها:
[1]. شورى: 23.
[2]. سباء: 47.
[3]. فرقان: 57.
[4]. ابونصر سمرقندى، تفسیر عیاشى، ج 1، ص 168.
[5]. ابومنصور احمد بن على طبرسى، احتجاج، ج 2، ص 599.
[6]. براى اطلاع بیش تر ر.ک: میرزا محمدتقى موسوى اصفهانى، مکیال المکارم.
منبع: امام مهدى علیه السلام، رسول رضوى، انتشارات مرکز مدیریت حوزه علمیه (1384).
