پرسش :
انتظار در لغت و اصلاح به چه معناست؟
پاسخ :
انتظار، در لغت، به معناى «چشم داشت پيدا كردن»[1] و در اصطلاح، به معناى «چشم داشتن به ظهور امام زمان (علیه السلام) و تشكيل حكومت عدل الهى توسط آن حضرت» است. انتظار، به معناى آينده نگرى و به معناى ناراضى بودن از وضع موجود و راضى شدن به آينده ى بهتر است؛ انتظار فرج، يعنى آماده بودن براى ظهور امام زمان(عليه السلام) و تشكيل دولت اسلامى و حكومت آخرين سفير الهى؛ انتظار فرج، يعنى مهيا ساختن روح و جسم خود براى روزى كه تمام بدبختى ها، ناكامى ها، بيدادگرى ها، ظلم ها از ميان رفته و فقر و تنگدستى،... يک باره و براى هميشه، رخت برمى بندد و به وسيله ى آن حضرت حكومت عدل در سراسر گيتى برقرار مى گردد. براى چنين روزى، بايد انتظار كشيد و اميدوار بود.
اميد و آرزوى عدل فراگير، در روايات اسلامى، عبادت، بلكه افضل عبادات، و نشانه ى شيعه در دوران غيبت شمرده شده است. امام سجاد(عليه السلام) مى فرمايد: «همانا، اهل زمان غيبت امام مهدى(علیه السلام) و معتقدان به امامت آن حضرت و كسانى كه منتظر ظهور ايشان هستند، از اهل هر زمانى افضل هستند؛ زيرا خداوند متعال، از عقل و فهم و معرفت، آن چنان به آنان داده كه به سبب آن، غائب بودن امام، همانند حاضر بودن امام است و خداوند، آنان را در آن زمان، به منزله ى كسانى قرار داده كه در كنار رسول خدا(صلى الله عليه و آله) با شمشير جهاد مى كردند. آنان، مخلصان واقعى و شيعيان راستين ما و دعوت كنندگان به دين خدا، در آشكار و نهان، هستند.» و نيز فرمودند: «انتظار فرج، خودش، بزرگ ترين فرج هاست.».[2]
بنابراين، انتظار فرج، چشم داشت به گشايش امور از سوى خداوند است. اين چشم داشت، هر چند فرج است، لكن طبق روايات اهل بيت(عليهم السلام) فرج اصلى در زمان ظهور امام زمان(عليه السلام)خواهد بود.
پی‌نوشت‌ها:
[1]. المنجد، (عربى به فارسى)، ترجمه ى محمد بندر ريگى، ج 2، ص 1958.
[2]. همان، ج 51، ص 156.
منبع: امام مهدى(عج)، رسول رضوى، انتشارات مركز مديريت حوزه علميه (1384).
انتظار، در لغت، به معناى «چشم داشت پيدا كردن»[1] و در اصطلاح، به معناى «چشم داشتن به ظهور امام زمان (علیه السلام) و تشكيل حكومت عدل الهى توسط آن حضرت» است. انتظار، به معناى آينده نگرى و به معناى ناراضى بودن از وضع موجود و راضى شدن به آينده ى بهتر است؛ انتظار فرج، يعنى آماده بودن براى ظهور امام زمان(عليه السلام) و تشكيل دولت اسلامى و حكومت آخرين سفير الهى؛ انتظار فرج، يعنى مهيا ساختن روح و جسم خود براى روزى كه تمام بدبختى ها، ناكامى ها، بيدادگرى ها، ظلم ها از ميان رفته و فقر و تنگدستى،... يک باره و براى هميشه، رخت برمى بندد و به وسيله ى آن حضرت حكومت عدل در سراسر گيتى برقرار مى گردد. براى چنين روزى، بايد انتظار كشيد و اميدوار بود.
اميد و آرزوى عدل فراگير، در روايات اسلامى، عبادت، بلكه افضل عبادات، و نشانه ى شيعه در دوران غيبت شمرده شده است. امام سجاد(عليه السلام) مى فرمايد: «همانا، اهل زمان غيبت امام مهدى(علیه السلام) و معتقدان به امامت آن حضرت و كسانى كه منتظر ظهور ايشان هستند، از اهل هر زمانى افضل هستند؛ زيرا خداوند متعال، از عقل و فهم و معرفت، آن چنان به آنان داده كه به سبب آن، غائب بودن امام، همانند حاضر بودن امام است و خداوند، آنان را در آن زمان، به منزله ى كسانى قرار داده كه در كنار رسول خدا(صلى الله عليه و آله) با شمشير جهاد مى كردند. آنان، مخلصان واقعى و شيعيان راستين ما و دعوت كنندگان به دين خدا، در آشكار و نهان، هستند.» و نيز فرمودند: «انتظار فرج، خودش، بزرگ ترين فرج هاست.».[2]
بنابراين، انتظار فرج، چشم داشت به گشايش امور از سوى خداوند است. اين چشم داشت، هر چند فرج است، لكن طبق روايات اهل بيت(عليهم السلام) فرج اصلى در زمان ظهور امام زمان(عليه السلام)خواهد بود.
پی‌نوشت‌ها:
[1]. المنجد، (عربى به فارسى)، ترجمه ى محمد بندر ريگى، ج 2، ص 1958.
[2]. همان، ج 51، ص 156.
منبع: امام مهدى(عج)، رسول رضوى، انتشارات مركز مديريت حوزه علميه (1384).
