حدیث لباس پوشاندن به نیازمند

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

مَن کَسی مؤمِناً کَساهُ اللهُ مِنَ الثّیابِ الخُضرِ.

هر کس مؤمن (برهنه‌ای) را بپوشاند، خداوند او را با جامه‌های سبز (بهشتی) می‌پوشاند.

کافی، ج ۲، ص ۲۰۵

وجود فقیران در جامعه، مسؤولیت دیگران را سنگین می‌کند. وظیفه‌ی انسانی و اسلامی ایجاب می‌کند که توانگران به حال مستمندان رسیدگی کنند و از دارایی‌های خود که عطیه‌ی الهی است، به آنان هم بدهند و بدانند که خداوند، در اموال ثروتمندان، حقی برای نیازمندان و محرومان قرار داده است. آن گونه که قرآن می‌فرماید: «و فی اموالهم حق للسائل و المحروم». (ذاریات،۱۹)
عدّه‌ای از شدت فقر، جامه‌ی مناسب ندارند. پوشاندن آنان و تهیه ی لباس، یا دادن پول برای خرید جامه، نوعی انفاق و کاری خداپسند است.
در سیره‌ی حضرت فاطمه زهرا علیها السلام نقل شده است که وی از توان مالی خود در راه کمک به محرومان نیازمند بهره می‌گرفت. یک بار، پارچه‌ای را که داشت، به حضرت رسول صلّی الله علیه و آله داد و آن حضرت آن را تکه تکه برید و به تعدادی از اسیران بی لباس رومی داد که خود را بپوشانند. پاداش چنین انفاق و احسانی، بهشتی شدن و پوشیدن لباس‌های سبز فردوس برین است و این وعده‌ی خداست که به پاس پوشاندن یک عریان، به بندگان ایثارگر می‌رسد.
لباس سبز، ویژه‌ی اهل بهشت است. در آیات متعددی از قرآن، به این نکته اشاره شده است. (از جمله در سوره ی انسان (۷۶)، آیه‌ی ۲۱ و سوره ی کهف (۱۸)، آیه‌ی ۳۱) در کنار پوشاندن لباس به یک مؤمن عریان، پوشاندن عیوب برادر دینی هم کاری پسندیده است. پرهیز از هر سخن و رفتاری که آبروی کسی را ببرد و او را در نظرها خوار و حقیر سازد، پوشش اخلاقی برای دیگران است و مطلوب خداست. توفیق الهی، یارمان باد، تا از نعمت‌های او در راه کمک به بندگانش استفاده کنیم!

منبع: حکمت‌های سجادی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام سجاد علیه‌السلام)، پديدآورنده: جواد محدثی، ناشر: آستان قدس رضوی (به نشر)، 1390.