ناسپاسی؛ باعث قطع نعمت ها
امام علی علیه السلام فرمودند:
اِذا وَصَلَت اِلَیکُم اَطرافُ النِّعَمِ فَلا تُنَفِّروا اَقصاها بِقِلَّهِ الشُّکرِ.
هنگامی که گوشه هایی از نعمت های الهی به شما رسید با ناسپاسی باعث قطع آن نعمت ها نشوید.
نهج البلاغه، حکمت 13
شرح حدیث:
قدردانی ازنعمت های الهی باعث بقاء نعمت و ماندگاری آن می شود:
شکر نعمت نعمتت افزون کند***کفر نعمت از کفت بیرون کند.
چه بسیار افرادی که در حین داشتن نعمت قدر آن را ندانستند و شکرش را بجا نیاوردندو آن را از دست داده اند و تا پایان عمر تاسف و حسرت آن نعمت را خوردند. آیات فراوانی در قرآن به چشم می خورد که برای همه ما هشدار دهنده است.
1-اُذکُر نِعمَتی عَلیکَ و عَلی والِدَتِکَ (1)
ای عیسی! نعمتی که ما به تو و مادرت مریم دادیم به یاد آور.
2-یا بُنَی اسرائیلَ اذکُروا نِعمَتِیَ الَّتِی اَنعَمتُ عَلَیکُم (2)
ای فرزندان اسرائیل نعمت هایی که بر شما ارزانی داشتم بیاد آورید.
3-وَاذکُروا نِعمَهَ اللهِ عَلَیکُم (3)
ای مسلمین نعمت های الهی را که بر شما داده شده بیاد اورید.
4-وَ اَمّا بِنِعمَهِ رَبِّکَ فَحَدِّث (4)
ای رسول ما نعمت پروردگارت را بازگو کن.
یادآوری نعمت های الهی نوعی شکر نعمت های اوست و این کار سودش نصیب شکرگزار می شود و الا خداوند تبارک و تعالی نیازی به تشکر ما ندارد.
وَمَن شَکَرَ فَاِنَّما یَشکُرُ لِنَفسِهِ وَ مَن کَفَرَ فَاِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَریمٌ (5)
هر که شکر کند برای خودش خوب است و هر که کفران نماید پروردگارم بی نیاز و کریم است.
امام صادق علیه السلام بیانی از کتاب تورات نقل می کند که تایید فرمایش نخست مولایمان علی علیه السلام است.
فَاِنَّه لا زَوالَ لِلنَّعماءِ اِذا شَکَرتَ و لا بَقاءَ لَها اِذا کَفَرتَ وَ الشُّکرُ زِیادَهٌ فِی النِّعَمِ (6)
به درستی که وقتی شکر نعمت را بجا می آوری هرگز نعمت را از دست نخواهی داد و اگر کفران نعمت کردی بقایی برای نعمت نخواهد بود و شکر باعث زیاد شدن نعمت گردد.
لَئِن شَکَرتُم لَاَزیدَنَّکُم وَ لَئِن کَفَرتُم اِنَّ عَذابی لَشدیدٌ(7)
اگر شکر کنید نعمت هایتان را زیاد می کنم و اگر کفران نمودید عذاب من بسیار سخت است.
شکر باشد دفع علت های دل***سوز دارد شاکر از سودای دل
شکر جان نعمت و نعمت چو پوست***زآنکه شکر آرد ترا تا کوی دوست
امام صادق علیه السلام فرمود:
وَ اَدنَی الشُّکرِ رُویَهَ النِّعمَهِ مِنَ اللهِ تعالی (8)
کمترین حد شکر این است که نعمت را از طرف پروردگار بزرگ بدانی.کسی که اقوام نزدیک رهایش کنند غریبه ها به یاریش می آیند.
پی نوشت:
1- مائده 110
2- بقره 47
3- آل عمران 103
4- الضحی 11
5- نحل 40
6- بحار 612ص360
7- ابراهیم 7
8- مصباح الشریعه ص26
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.
شکر نعمت نعمتت افزون کند***کفر نعمت از کفت بیرون کند.
چه بسیار افرادی که در حین داشتن نعمت قدر آن را ندانستند و شکرش را بجا نیاوردندو آن را از دست داده اند و تا پایان عمر تاسف و حسرت آن نعمت را خوردند. آیات فراوانی در قرآن به چشم می خورد که برای همه ما هشدار دهنده است.
1-اُذکُر نِعمَتی عَلیکَ و عَلی والِدَتِکَ (1)
ای عیسی! نعمتی که ما به تو و مادرت مریم دادیم به یاد آور.
2-یا بُنَی اسرائیلَ اذکُروا نِعمَتِیَ الَّتِی اَنعَمتُ عَلَیکُم (2)
ای فرزندان اسرائیل نعمت هایی که بر شما ارزانی داشتم بیاد آورید.
3-وَاذکُروا نِعمَهَ اللهِ عَلَیکُم (3)
ای مسلمین نعمت های الهی را که بر شما داده شده بیاد اورید.
4-وَ اَمّا بِنِعمَهِ رَبِّکَ فَحَدِّث (4)
ای رسول ما نعمت پروردگارت را بازگو کن.
یادآوری نعمت های الهی نوعی شکر نعمت های اوست و این کار سودش نصیب شکرگزار می شود و الا خداوند تبارک و تعالی نیازی به تشکر ما ندارد.
وَمَن شَکَرَ فَاِنَّما یَشکُرُ لِنَفسِهِ وَ مَن کَفَرَ فَاِنَّ رَبِّی غَنِیٌّ کَریمٌ (5)
هر که شکر کند برای خودش خوب است و هر که کفران نماید پروردگارم بی نیاز و کریم است.
امام صادق علیه السلام بیانی از کتاب تورات نقل می کند که تایید فرمایش نخست مولایمان علی علیه السلام است.
فَاِنَّه لا زَوالَ لِلنَّعماءِ اِذا شَکَرتَ و لا بَقاءَ لَها اِذا کَفَرتَ وَ الشُّکرُ زِیادَهٌ فِی النِّعَمِ (6)
به درستی که وقتی شکر نعمت را بجا می آوری هرگز نعمت را از دست نخواهی داد و اگر کفران نعمت کردی بقایی برای نعمت نخواهد بود و شکر باعث زیاد شدن نعمت گردد.
لَئِن شَکَرتُم لَاَزیدَنَّکُم وَ لَئِن کَفَرتُم اِنَّ عَذابی لَشدیدٌ(7)
اگر شکر کنید نعمت هایتان را زیاد می کنم و اگر کفران نمودید عذاب من بسیار سخت است.
شکر باشد دفع علت های دل***سوز دارد شاکر از سودای دل
شکر جان نعمت و نعمت چو پوست***زآنکه شکر آرد ترا تا کوی دوست
امام صادق علیه السلام فرمود:
وَ اَدنَی الشُّکرِ رُویَهَ النِّعمَهِ مِنَ اللهِ تعالی (8)
کمترین حد شکر این است که نعمت را از طرف پروردگار بزرگ بدانی.کسی که اقوام نزدیک رهایش کنند غریبه ها به یاریش می آیند.
پی نوشت:
1- مائده 110
2- بقره 47
3- آل عمران 103
4- الضحی 11
5- نحل 40
6- بحار 612ص360
7- ابراهیم 7
8- مصباح الشریعه ص26
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.
