سرنوشت دوست غلو کننده و دشمن کینه ورز علی علیه السلام

امام علی علیه السلام فرمودند:

هَلَکَ فِیَّ رَجُلَانِ مُحِبٌّ غَالٍ وَ مُبْغِضٌ قَالٍ.

دو کس درباره من هلاک شدند: دوست غلو کننده و دیگری دشمنی که بغض مرا در دل کاشت.

نهج البلاغه، حکمت 113

در مکتب اهل بیت علیهم السلام بی اعتقادی به مقام عصمت و ولایت آن بزرگواران و اعتقاد به خدایی و الوهیت آنان هر دو محکوم است. امامان عالی مقام به همان اندازه که از افراد بی اعتقاد نفرت داشتند از افراد غالی و غلو کننده نیز متنفر بودند.

بعضی از غالیان چنین گفتند:
در مذهب عارفان آگاه**الله علی، علی است الله

نادان دیگری گفته:
باز دیوانه شدم زنجیر کو***من حسین اللهیم تکفیر کو

این غلو کنندگان با حرف هایشان هم کفر خود را ثابت می کنند و هم روح مقدس اولیاء خدا را می لرزانند. نقطه مقابل این ها کسانی هستند که امامت و خلافت امامان معصوم علیهم السلام را نپذیرفته و به دنبال غاصبین حقوق اهلبیت علیهم السلام رفتند در حالی که اعتقاد به امامت معصومین علیهم السلام یکی از پایه های محکم دین است. امام باقر علیه السلام فرمود: پایه های اسلام پنج چیز است: نماز زکوه حج روزه ماه مبارک رمضان و ولایت ما اهل بیت خداوند تبارک و تعالی در چهار مورد آنها رخصت داده ولی برای ولایت رخصتی ندارده است. کسی که ثروتی ندارد زکوه بر او واجب نیست کسی که ثروتی ندارد حج بر او واجب نیست. کسی که مریض است نماز را نشسته می خواند روزه نمیگیرد ولی ولایت اهل بیت در سلامتی و در مرض و چه موقعی که ثروت دارد و چه ندارد بر او فرض و واجب است. (1)

پی نوشت:
1- وسائل الشیعه ج 1 ص 14

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.