از دست دادن الطاف الهی
امام علی علیه السلام فرمودند:
قَدْ بُصِّرْتُمْ إِنْ أَبْصَرْتُمْ وَ قَدْ هُدِیتُمْ إِنِ اهْتَدَیْتُمْ وَ أُسْمِعْتُمْ إِنِ اسْتَمَعْتُمْ.
به شما نشان دادند اگر چشم بصیرت داشتید و راهنمایی کردند اگر راه می یافتید و به گوش شما می رساندند اگر گوش شنوا داشتید.
نهج البلاغه، حکمت 149
شرح حدیث:
سیره انبیاء و ائمه علیهم السلام بر سه نکته بیان شده از امام علیه السلام استوار بوده که دیدنی ها و راه های هدایت و شنیدنی ها را برای انسان تبیین کنند و چیزی را فرو نگذارند تا در روز رستاخیز کسی پیدا نشود و بگوید کسی چیزی برای ما نگفت و ما را دلالت و راهنمایی نکرد و به گوش ما از حقایق مطلبی نخورد و ندیدیم
آنچه شرط بلاغ بود به ما رساندند ولی چه باید کرد که اکثر انسان ها در گستره تاریخ این گونه بودند.
لَهُمْ قُلُوبٌ لَا یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لَا یُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا یَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِکَ کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ (1)
دل هایی دارند ولی با آن درک نمی کنند. چشم هایی دارند ولکن با آن نمی بینند گوش هایی دارند ولی با آن نمی شنوند آنها همچون حیوانات هستند بلکه پست تر و گمراه ترند. آنها غافل و بی خبرند.
اسباب سعادت و نیکبختی برای تمام مردم فراهم است چه باید کرد وقتی عده ای خود گزینش شقاوت و بدبختی خویش می نمایند.
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست***در باغ لاله رویاند و در شورزار خس
گروهی روحی شوره زار دارند حاضر نیستند زیر بار حق و فضیلت بروند و بر نادانی خویش اصرار می ورزند و لجاجت می کنند ایشان به مرتبه ای رسیده اند که سخن هیج حکیم و عاقلی را نمی پذیرند و موعظه برای آنان بی نتیجه است.
سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ خَتَمَ اللَّهُ عَلَی قُلُوبِهِمْ وَعَلَی سَمْعِهِمْ وَعَلَی أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَهٌ (2)
تفاوتی نکند چه ایشان را بترسانی یا نترسانی در هر صورت ایمان نمی آورند خداوند بر دلهایشان مهر زده و بر گوش و چشم هایشان حجاب است.
نصیحت همه عالم چو باد در قفس است ***به گوش مردم نادان چو آب در غربال
پی نوشت:
1- اعراف 179
2- بقره 6 و 7
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.
آنچه شرط بلاغ بود به ما رساندند ولی چه باید کرد که اکثر انسان ها در گستره تاریخ این گونه بودند.
لَهُمْ قُلُوبٌ لَا یَفْقَهُونَ بِهَا وَلَهُمْ أَعْیُنٌ لَا یُبْصِرُونَ بِهَا وَلَهُمْ آذَانٌ لَا یَسْمَعُونَ بِهَا أُولَئِکَ کَالْأَنْعَامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولَئِکَ هُمُ الْغَافِلُونَ (1)
دل هایی دارند ولی با آن درک نمی کنند. چشم هایی دارند ولکن با آن نمی بینند گوش هایی دارند ولی با آن نمی شنوند آنها همچون حیوانات هستند بلکه پست تر و گمراه ترند. آنها غافل و بی خبرند.
اسباب سعادت و نیکبختی برای تمام مردم فراهم است چه باید کرد وقتی عده ای خود گزینش شقاوت و بدبختی خویش می نمایند.
باران که در لطافت طبعش خلاف نیست***در باغ لاله رویاند و در شورزار خس
گروهی روحی شوره زار دارند حاضر نیستند زیر بار حق و فضیلت بروند و بر نادانی خویش اصرار می ورزند و لجاجت می کنند ایشان به مرتبه ای رسیده اند که سخن هیج حکیم و عاقلی را نمی پذیرند و موعظه برای آنان بی نتیجه است.
سَوَاءٌ عَلَیْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لَا یُؤْمِنُونَ خَتَمَ اللَّهُ عَلَی قُلُوبِهِمْ وَعَلَی سَمْعِهِمْ وَعَلَی أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَهٌ (2)
تفاوتی نکند چه ایشان را بترسانی یا نترسانی در هر صورت ایمان نمی آورند خداوند بر دلهایشان مهر زده و بر گوش و چشم هایشان حجاب است.
نصیحت همه عالم چو باد در قفس است ***به گوش مردم نادان چو آب در غربال
پی نوشت:
1- اعراف 179
2- بقره 6 و 7
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.
