مرگ؛ امری حتمی برای همه

امام علی علیه السلام فرمودند:

لو أنّ أحَدا یجِدُ إلَى البَقاءِ سُلَّما أو لِدَفعِ المَوتِ سَبیلاً لَکانَ ذلک سُلَیمانَ بنَ داودَ علیه السلام، الّذی سُخِّرَ لَهُ مُلک الجِنِّ و الإنسِ، مَع النُّبُوَّةِ و عَظیمِ الزُّلفَةِ، فلَمّا استَوفى طُعمَتَهُ و استَکمَلَ مُدَّتَهُ رَمَتهُ قِسِی الفَناءِ بنِبالِ المَوتِ، و أصبَحَتِ الدِّیارُ مِنهُ خالِیةً، و المَساکنُ مُعَطَّلَةً، و وَرِثَها قَومٌ آخَرونَ.

اگر بنا بود کسى براى ماندن [در این دنیا] نردبانى بیابد، یا براى دور کردن مرگ [از خود] راهى پیدا کند، آن کس بى گمان سلیمان بن داوود علیه السلام بود که بر جنّ و انس پادشاهى مى کرد و از مقام نبوّت و منزلت والایى برخوردار بود. امّا چون روزىِ خویش را به کمال و تمام دریافت کرد و مدّت عمرش به سر آمد، کمان هاى نیستى تیرهاى مرگ را به سوى او نشانه رفتند و خانه ها از او خالى شد و مسکن ها بى صاحب ماند و مردمانى دیگر وارث آنها شدند.

نهج البلاغه: خطبه ۱۸۲