برکات دعا، استغفار و شکر

امام صادق علیه السلام فرمودند:

ثَلاَثَةٌ لاَ یَضُرُّ مَعَهُمْ شَیْءٌ اَلدُّعَاءُ عِنْدَ اَلْکُرُبَاتِ وَ اَلاِسْتِغْفَارُ عِنْدَ اَلذَّنْبِ وَ اَلشُّکْرُ عِنْدَ اَلنِّعْمَةِ.

سه خصوصیّت است که به همراه آنها، چیزی به انسان ضرر نمی‌رساند: دعا در هنگام سختی‌ها و طلب بخشش هنگام گناه و شکرگزاری در هنگام برخورداری از نعمت.

امالی طوسی، مجلس هفتم، ص ۲۰۴

شرح حدیث توسط مقام معظم رهبری در درس خارج فقه، ۱۳۹۷/۷/۱:

ثَلاثٌ لا یَضُرُّ مَعَهُنَّ شَی‌ء
امام صادق (علیه السّلام) فرمودند: اگر این سه خصوصیّت در شما باشد، دیگر نگرانی از حوادث گوناگون دنیوی و اخروی نداشته باشید؛ نه اینکه حادثه‌ای رخ نمی‌دهد، بلکه معنایش این است که یک مصونیّتی در شما به وجود می‌آورد که این حوادث، ضرری بر شما وارد نمی‌کند؛ اگر این سه خصوصیت را رعایت بکنید، اثر و نتیجه‌اش این است.

اَلدُّعَاءُ عِندَ الکُرُبات
اوّل، وقتی که حادثه‌ی تلخی ــ کُربه‌ای، یعنی گرفتاری‌ای، همّ و غمّ مهمی ــ برایتان پیش می‌آید، متوسّل بشوید به ذیل عنایت پروردگار و دعا کنید! دعا و تضرّع. در قرآن [آمده:] فَلَولا اِذ جاءَهُم بَأسُنا تَضَرَّعوا؛[۱] وقتی که حادثه پیش می‌آید، انسان بایستی به خدای متعال پناه ببرد و دعا کند. این دعا، منافاتی ندارد با اینکه انسان در مقام عمل، در مقام تدبیر، همه‌ی آن کارهایی که بر عهده‌ی یک انسانِ عاقل و متفکّر و مدبّر است، انجام بدهد؛ امّا در عین حال، دعا لازم است.

پیغمبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) وقتی کار مشکل می‌شد، در وسط میدان جنگ، دستها را به دعا بلند می‌کرد و اشک می‌ریخت و از خدای متعال نصرت می‌خواست! ماها اگر چنانچه در یک حادثه‌ای به خدای متعال تضرّع کنیم، از مردم و از کسانی که شاهد و ناظر ما هستند، کأنّه خجالت می‌کشیم؛ کأنّه این دعا و تضرّعِ عنداﷲ را اقرار به ناتوانیِ خودمان در مقابل این قضیّه قرار می‌دهیم! مثلاً فرض کنید حالا یک توطئه‌ای از طرف استکبار به وجود آمده، باید مشت‌ها را گره کنیم و همین طور حماسه و شعار بدهیم؛ دعا و «خدایا! خودت کمک کن» و مانند اینها نباید باشد؛ ما این جور تصوّر می‌کنیم؛ امّا پیغمبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) وسط میدان جنگ که دشمن او را احاطه کرده و حادثه‌های بزرگ در پیش است، تضرّع می‌کرد، گریه می‌کرد، توسّل می‌کرد، دعا می‌کرد و از خدای متعال می‌خواست؛ البتّه جنگ هم می‌کرد، تدبیر هم می‌کرد، آرایش جنگیِ لشکر را هم به بهترین وجهی انجام می‌داد. در دفاع مقدّسِ خود ما هم همین جور بود؛ در آنجا هم بچّه‌های ما، جوان‌های ما در سختی‌ها، در مشکلات بزرگ متوسّل می‌شدند به ذیل عنایت حضرت حق و به ائمّه‌ی اطهار(علیهم ‌السّلام) و دعا می‌کردند؛ خدای متعال هم فرج می‌داد. پس اوّل، دعای در سختی‌ها و کُرُبات.

وَ الِاستِغفارُ عِندَ الذَّنب
دوّم، استغفار کردن در وقتی است که گناهی از انسان صادر می‌شود. شب و روز ما مبتلا است به معاصی و ذنوبِ کوچک و بزرگ؛ بعضی را می‌فهمیم، بعضی را هم خودمان ملتفت نیستیم، عادی شده برایمان! از آن ذنب و گناهی که وقتی انجام دادیم و ملتفت شدیم، بلافاصله استغفار کنیم؛ استغفار هم فقط گفتنِ «استغفر اللّه و اتوب الیه» نیست؛ یعنی واقعاً عذرخواهی کنیم. استغفار یعنی عذرخواهی از پروردگار، معذرت‌خواهی؛ [یعنی] پروردگارا! معذرت می‌خواهم؛ این استغفار است. این موجب می‌شود که موانع استجابت دعا برداشته بشود، موانع صدور دعا برداشته بشود، موانع تضرّع برداشته بشود. خصوصیّت استغفار این است: اَللّهُمَ اغفِر لِیَ الذُّنوبَ الَّتی تَهتِکُ العِصَمَ، تُنزِلُ النِّقَمَ، تُغیِّرُ النِّعَمِ، تَحبِسُ الدُّعاء.[۲] پس استغفار هم، آن کارِ دوّمی است که اگر چنانچه انجام بدهیم، نگرانی‌های ما از ضرری که از حوادث متوجّه می‌شود، برطرف خواهد شد.

وَ الشُّکرُ عِندَ النِّعمَة
سوّم، هر نعمتی که خدای متعال به شما داده، شکر کنید که «لَئِن شَکَـرتُم لَاَزیدَنَّکُم»؛[۳] شکر نعمت، موجب افزایش نعمت است. در روایت دارد که هر وقت یادتان آمد از این نعمت ــ نه فقط الانی که خدا نعمت را داد، نعمتی که قبلاً هم داده ــ سر به سجده بگذارید، بگویید: اَلحَمدُ لِله رَبِّ العالَمین؛[۴] اگر سوار اسب هستید ــ گاهی انسان داخل خیابان است، داخل کوچه است، و نمی‌تواند مثلاً [روی خاک] بیفتد ــ سرتان را روی آن قاچ زین بگذارید بگویید: اَلحَمدُ لِله رَبِّ العالَمین؛ داخل کوچه [آن نعمت] یادتان می‌آید، حالا سجده نمی‌توانید بکنید، بگویید: اَلحَمدُ لِله رَبِّ العالَمین؛ یعنی شکر نعمت در همه‌ی احوال. این، سه خصوصیّتی است که موجب می‌شود انسان نگران و دلواپسِ زیانِ حوادثِ گوناگون در پیرامون خود نباشد.

پی‌نوشت‌ها:
[۱]. سوره‌ی انعام، بخشی از آیه‌ی ۴۳؛ «پس چرا هنگامى که عذاب ما به آنان رسید تضرّع نکردند؟ ...»
[۲]. برگرفته از دعای کمیل؛ مصباح‌المتهجّد، ج ۲، ص ۸۴۴
[۳]. سوره‌ی ابراهیم، بخشی از آیه‌ی ۷
[۴]. سوره‌ی حمد، آیه‌ی ۱