اهمیت عهد و وعده انسان

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

الْمَسْئُولُ حُرٌّ حَتَّى یَعِدَ.

کسی که از او چیزی درخواست کنند تا مادامی که وعده نداده آزاد است.

نهج البلاغه: حکمت 327

افرادی که می دانند از عهده کاری بر نمی آیند و یا قصد آن دارند که کاری را انجام ندهند نباید بی جهت به کسی قول و وعده بدهند زیرا هنگامی وعده دادند بار مسئولیت آنچه وعده داده اند بر عهده آنان قرار می گیرد و خلف وعده هم جزء گناهان بزرگ محسوب می شود و عواقب سوء در پی خواهد داشت.

امام علیه السلام فرمودند:
اَسرَعُ الاَشیاءِ عُقُوبَهً رَجُلٌ عاهَدتَهُ عَلی اَمرٍ وَ کانَ مِن نِیَّتِکَ الوَفاءُ لَهُ وَ مِن نِیَّتِهِ الغَدرُ بِکَ؛
زودتری کیفر و عقوبت را کسی می بیند که با او بر سر چیزی پیمانی ببندی و تو قصد پایبندی به آن را داشته باشی و او نیت پیمان شکنی در سر بپروراند.(1)

همان بزرگوار فرمودند:
اَیُّهَا النّاسُ اِنَّ الوَفاءَ تَوامُ الصِّدقِ و لا اَعلَمُ جُنَّهً اوقی مِنهُ وَ ما یَغدِرُ مَن عَلِمَ کَیفَ المَرجِعُ؛
ای مردم وفاداری همراه با صداقت است و من سپری محافظ تر از آن نمی شناسم.(2)

کسی که بداند در آخرت چه سرنوشتی در انتظار پیمان شکنان است پیمان شکنی نمی کند.

پی‌نوشت‌ها:
1- غرر الحکم، ح 3174
2- نهج البلاغه، خطبه 41

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.