طمع، آدمي را بر لب آب آورَد ولي تشنه برگردانَد، ضمانت كند امّا وفا نكند. اي بسا نوشنده آب كه پيش از سيراب شدن گلو گيرش شود. هر

امام علی علیه السّلام فرمودند:

إِنَّ الطَّمَعَ مُورِدٌ غَيْرُ مُصْدِرٍ وَ ضَامِنٌ غَيْرُ وَفِيٍّ وَ رُبَّمَا شَرِقَ شَارِبُ الْمَاءِ قَبْلَ رِيِّهِ وَ كُلَّمَا عَظُمَ قَدْرُ الشَّيْ ءِ الْمُتَنَافَسِ فِيهِ عَظُمَتِ الرَّزِيَّةُ لِفَقْدِهِ وَ الْأَمَانِيُّ تُعْمِي أَعْيُنَ الْبَصَائِرِ وَ الْحَظُّ يَأْتِي مَنْ لَا يَأْتِيهِ؛

طمع، آدمي را بر لب آب آورَد ولي تشنه برگردانَد، ضمانت كند امّا وفا نكند. اي بسا نوشنده آب كه پيش از سيراب شدن گلو گيرش شود. هر قدر ارزش زرد و سرخ دنيا بيشتر آيد از دست دادنش مصيبت بارتر باشد. آرزوهاي دراز ديده بصيرت را كور كند، و بهره ها سراغ كسي رود كه در پي اش نباشد.

نهج البلاغه، حکمت 267