جابر مى ‏گوید: امام سجاد علیه ‏السلام روزى از منزل خارج شدند در حالى که چنین مى‏ گفتند:

اَصْبَحتُ وَ اللّهِ یا جابِرُ مَحْزُونا مَشْـغُولَ القَـلْبِ، فَقُلْتُ جُعِـلْتُ فِـداکَ ماحُزْنُکَ وَ شُـغْلُ قَلْبِکَ، کُلُّ هذا عَلَى الدُّنْیا؟ فَقالَ علیه ‏السلام : لا یـا جـابِرُ وَلکنْ حُـزْنُ هَـمِّ الاخِـرَةِ، یـا جابِرُ مَنْ دَخَـلَ قَلَبَهُ خالِصُ حَقیقَةِ الایمانِ شَغَلَ عَمّا فِى الدُّنیا مِنْ زینَتِـها.

اى جابر به خدا قسم صبح کردم در حالى که غمگین هستم و قلبم مشغول است گفتم: فدایت شوم غم و دل مشغولى شما چیست؟ آیا مربوط به دنیاست؟
امام سجاد علیه ‏السلام فرمودند: نه جابر بلکه اندوه براى آخرت است، اى جابر! حقیقت ناب ایمان بر قلب هرکس وارد شود، از هر آنچه زینت دنیائى است رویگردان مى ‏شود.

تحف العقول، ص 286