چون امام باقر علیه ‏السلام قصد سفر مى ‏کرد، خانواده ‏اش را در اتاقى گرد مى‏ آورد و می فرمودند:

اَللّهُمَّ اِنّى أَسْتَوْدِعُکَ الْغَداةَ نَفْسى وَ مالى وَاَهْلى وَ وُلْدى الشّاهِدَ مِنْهُمْ وَ الْغائِبَ، اَللّهُمَّ احْفَظْنا وَ احْفَظْ عَلَیْنا، اَللّهُمَّ اجْعَلْنا فى جِوارِکَ، اَللّهُمَ لا تَسْلُبْنا نِعْمَتَکَ وَ لا تُغَیِّرْ ما بِنا مِنْ عافیَتِکَ وَ فَضْلِکَ.

خدایا در این صبحگاه خودم و مالم و خانواده و فرزندان حاضر و غایبم را به رسم امانت به تو مى‏ سپارم، خدایا ما را حفظ کن و بر ما نگه دار، خدایا ما را در پناه خویش قرار ده، خدایا نعمت خود را از ما مگیر و عافیت و فضلى که بما عنایت نموده‏ اى دگرگون مساز.

وسائل الشیعة، ج 8، ص 276، روایت 2