ابوعبیده حذّاء (از یاران امام باقر علیه ‏السلام) مى‌‏گوید:

زامَلْتُ مَعَ أَبى جَعْفَرٍ علیه ‏السلام، فَکانَ إذا نَزَلَ یُریدُ حاجَةً ثُمَّ رَکِبَ فَصافَحَنى. قالَ فَقُلْتُ: کَأَنَّکَ تَرى فى هذا شَیْئا، قـالَ علیه ‏السلام: نَعَمْ اِنَّ الْمُـؤْمِنَ اِذا صافَحَ الْمُؤْمِنَ تَفَرَّقـا مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ؛

با امام باقر علیه ‏السلام در راهى همسفر و همراه بودم. هرگاه آن حضرت نیازى داشت و پیاده مى‏شد، به هنگام سوار شدن با من دست مى‏دادند. گفتم گویا در این دست دادن چیزى [از فضیلت ]سراغ دارىد؟ فرمودند: آرى، چون مؤمنى با مؤمنى دست دهد، بدون گناه از همدیگر جدا مى‏شوند (خدا گناه هردو را مى‏بخشد).

مشکاة الانوار، ص 203