امام سجاد علیه ‏السلام هنگامى که این آیه را که مى‏گوید: «اگر نعمتهاى الهى را بخواهید شمارش کنید قابل شمارش نیستند»[النحل،آیه 18] مى‏ خواندند، مى ‏فرمودند:

سُبْحانَ مَنْ لَمْ یَجْعَلْ فى أَحَدٍ مِنْ مَعْرِفَةِ نِعْمَةٍ اِلاَّالْمَعرِفَةَ بِالتَّقْصِیرِ عَنْ مَعْرِفَتِها، کَما لَمْ یَجْعَلْ فى أَحَـدٍ مِنْ مَعْـرِفَةِ اِدْراکِهِ أَکْثَـرَ مِنَ الْعِلْمِ بِانَّهُ لایُدْرِکُهُ.

منزّه است خدایى که شناخت (و شکر) نعمت را براى هیچ‏کس جز شناخت این که قادر به شناخت آن نعمتها نیست قرار نداده همان طور که شناخت خودش را براى هیچ کس بیش از این قرار نداده که باور کند که [ذات] او را نمى‏تواند بشناسد (یعنى: همین که باور کند نعمتهاى الهى را نمى‏تواند بشناسد و سپاسگزارى کند و بفهمد حقیقت او را قادر نیست درک کند همین براى شناخت و شکرگزارى کافیست).

روضة الکافى، ج 8، ص 394، بلاغة الامام على بن الحسین علیهماالسلام ص 57