امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

اِنَّ زَیْنَ ‏الْعابِدینَ بَکى عَلى أَبیهِ أَرْبَعینَ سَنَةً، صائِما نَهارَهُ، قائِما لَیْلَهُ، فَاِذا حَضَرَ الاِْفْطارُ جاءَ غُلامُهُ بِطَعامِهِ وَشَرابِهِ فَیَضَعُهُ بَیْنَ یَدَیْهِ فَیَقُولُ: کُلْ یا مَوْلاىَ، فَیَقُولُ علیه ‏السلام: قُتِلَ ابْنُ‏رَسُولِ‏اللّه‏ِ علیه ‏السلام جائِعا، قُتِلَ ابْنُ‏رَسُولِ‏اللّه‏ علیه ‏السلام عَطْشانا، فَلایَزالُ یُکَرِّرُ ذلِکَ وَیَبْکى حَتّى یَبِلَّ طَعامُهُ بِدُمُوعِهِ، وَیَمْزِجُ شَرابُهُ بِدُمُوعِهِ فَلَمْ یَزَلْ کَذلِکَ حَتّى لَحِقَ بِاللّه‏ِ عَزِّوَجَلَّ.

امام زین العابدین علیه ‏السلام چهل سال براى پدر بزرگوارش گریه کرد، در حالى که روزش، روزه‏دار بود و شبش، شب‏زنده دارى مى‏کرد، هنگامى که وقت افطار مى‏شد غلامش غذا و نوشیدنى براى او مى‏آورد و جلویش مى‏گذاشت و عرض می کرد: بخورید، امام علیه ‏السلام مى‏فرمودند: فرزند رسول‏خدا علیه ‏السلام گرسنه و تشنه شهید شد. این جمله را تکرار مى‏کرد و گریه سر مى‏داد تا اینکه آب و غذایش با اشک چشمش مخلوط مى‏شد. او همواره چنین بود تا اینکه به جوار رحمت حق شتافت.

وسائل الشیعة، 2 ، 923