عبدالرحمن بن حجاج مىگوید: امام صادق علیه السلام چون آخر شب (براى مناجات با خدا) بر مىخاست، صداى خود را (به دعا) بلند مىکرد تا خانوادهاش بشنوند و مىگفتند:
اَللّهْمَّ أَعِنّى عَلى هَوْلِ الْمُطَّلَعْ وَ وَسِّعْ عَلَىَّ ضیقَ الْمَضْجَعِ وَ ارْزُقْنى خَیْرَ ما قَبْلَ الْمَوْتِ وَ ارْزُقْنى خَیْرَ ما بَعْدَ الْمَوْتِ.
خدایا مرا در بیم قیامت کمک فرما و تنگاى خوابگاه (قبر) را بر من وسیع فرما و خیر قبل از مرگ و پس از مرگ را بر من روزى فرما.
کافى 2: 538 ح 13، بحارالانوار 87: 192
