امام صادق علیه ‏السلام فرمودند:

وَاللّه‏ِ ما أَکَلَ عَلِىُّ بْنُ أَبى طالبٍ علیه ‏السلام مِنَ الدُّنْیا حَراما قطُّ حَتّى مَضى لِسَبیلِهِ وَ ما عَرَضَ لَهُ أَمْرانِ کِلاهُما لِلّهِ رِضىً اِلاّ أَخَذَ بِأَشَدِّهِما عَلَیْهِ فى بَدَنِهِ ـ دینِهِ ـ وَ ما نَزَلَتْ بِرَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله نازِلَةٌ قَطُّ اِلاّ دَعاهُ ثِقَةً بِهِ وَ ما أَطاقَ أَحَدٌ عَمَلَ رَسُولِ‏اللّه‏ِ صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله مِنْ هذِهِ الأُمَّةِ غَیْرُهُ وَ اِنْ کان لَیَعْمَلُ عَمَلَ رَجُلٍ کانَ وَجْهُهُ بَیْنَ الْجَنَّةِ وَ النّارِ یَرْجُو ثَوابَ هذِهِ وَ یَخافُ عِقابَ هذِهِ.

به خدا سوگند على بن ابى طالب علیه ‏السلام تا روزى که از این دنیا رفت مال حرامى نخورد و هیچ گاه بر سر دو راهى ـ که هر دو راه مورد خشنودى خدا باشد ـ قرار نگرفت مگر این که پر زحمت‏ ترین آنها را برگزید و هر حادثه مهمى که براى پیامبر خدا صلى‏ الله‏ علیه ‏و‏ آله پیش مى ‏آمد ـ به دلیل اعتمادى که به على داشت ـ از او کمک مى‏گرفت. و در میان این امّت هیچ کس نتوانست همانند على علیه ‏السلام: راه پیامبر را ـ بى کم و کاست ـ طى کند و با این همه تلاش و کوشش همواره چون بیمناکان کار مى‏کرد، چشمى به بهشت و چشم دیگر بر آتش داشت، از سویى امیدوار پاداش بهشت و از سوى دیگر هراسناک از کیفر آتش بود.

الارشاد : 255