امام هادی علیه السلام فرمودند:

اُذْکُر مَصرَعَکَ بَینَ یَدَیْ اَهلِکَ، لا طبیبَ یَمنَعُکَ وَ لا حَبیبَ یَنْفَعُکَ؛

به یاد آور آن گاه را که هنگام مرگ، در برابر بستگانت افتاده ای، نه طبیبی هست که مانع مردن تو شود، نه دوستی که بتواند سود بخشد.

اعلام الدین، ص 311.

مرگ، یکی از اثرگذارترین پندها در زندگی است.
همه ی پیامبران در دعوت خویش، روی مسأله ی «مبدأ» و «معاد» و خدا و قیامت تکیه داشته اند و امتها را به روز واپسین یادآوری کرده اند.
مرگ، ورود انسان به مرحله ی آخرت است. پس از سالها توقف انسان در عالم برزخ، به امر خدا قیامت برپا می شود و به حساب بندگان رسیدگی می کنند و آنان یا راهی دوزخ می شوند، یا به بهشت می روند. از حقیقتی به نام مرگ نباید غافل بود و نباید غافلگیر شد.
وقتی اجل انسان فرا برسد، باید برود؛ پیر باشد یا جوان، سالم باشد یا بیمار، فقیر باشد یا ثروتمند. مشهور باشد یا گمنام، خوب باشد یا بد.
بنشین بر لب جوی و گذر عمر ببین
کاین اشارت ز جهان گذران ما را بس(1)
بسیار اتفاق می افتد که هنگام مرگ پدر یا مادر یا عزیز دیگر، فرزندان و بستگان دور بستر او جمع می شوند و شاهد آخرین لحظات و نفس کشیدنهای او هستند و از کسی هم کاری برنمی آید. نه از طبیب، نه از حبیب. این صحنه، بسیار تکان دهنده است.
برای همه هم دیر یا زود پیش خواهد آمد.
«از تیر اجل کسی نخواهد جان برد». لیکن مهم است که به کجا و به سوی چه سرنوشتی می رویم؟
این را عمل دنیوی ما رقم می زند. بهشت یا جهنم آن را با اعمال نیک و بدمان در دنیا می سازیم. آخرت، مرحله ی دیدن بازتاب و نتیجه ی عملکرد دنیوی ماست.
هرگز مباد که عمرمان چراگاه شیطان باشد!

پی نوشت:
1. حافظ.
منبع: حکمت های نقوی(ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام هادی علیه السلام)، جواد محدثی، ‌انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ اول(1391).