از امام رضا علیه السلام درباره بهترین بندگان پرسیدند. فرمود:

الَّذینَ إذا اَحسَنُوا إستَبشَرُوا، وَ إذا اَساؤُوا إستَغفَروُا، وَ إذا اُعطُوا شَکرُوا، وَ إذَا ابتُلُوا صَبَروُا، وَ إذا غَضِبُوا عَفوَا؛

آنان که هرگاه نیکی کنند، خوشحال می شوند، و هرگاه بدی کنند، استغفار می کنند، و هرگاه چیزی به آنان عطا شود، سپاس می گویند، و هرگاه مبتلا و گرفتار شوند، صبر و شکیبایی می کنند، و هرگاه خشمگین شوند، عفو و گذشت می کنند.

مسند الامام الرضا علیه السلام، ج 1، ص 284

پنج صفت برای بندگان نیک بیان شده است.
همه ی اینها بیانگر روحانیت کسانی است که نسبت به وضع خود و اطراف خود، حسّاس اند و عکس العمل مناسب نشان می دهند.
توفیق «احسان» و نیکوکاری، جای تشکّر از خدا و خوشحالی از این عمل را دارد.
«لغزش و گناه» با «استغفار و توبه»، جبران ناپذیر است. پس اگر کسی لغزید، باید بی درنگ توبه کند و گناه را از نامه ی اعمالش پاک کند.
«شکر بر عطا و بخشش دیگران» هم گویای قدرشناسی انسان است، چه در برابر نعمتهای خدا، چه در مقابل نیکیهای مردم باید سپاسگزار بود.
«صبر بر بلا» ویژگی دیگر انسانهای خوب و خودساخته است.
«عفو هنگام غضب»، خصلت دیگر بندگان نیک است و آیین جوانمردی به شمار می آید.
وسوسه های شیطان پیوسته برای دور کردن انسان از حق و خیر و کشاندن او به مسیرهای خلاف است. باید بر این وسوسه ها غلبه کرد، با توبه، شیطان را از خود مأیوس ساخت، با شکر نعمت، تداوم آن را تضمین نمود و با صبر بر مشکلات، بر آنها غلبه یافت و بر کنترل خشم، از پشیمانی رها شد.
بکوشیم ویژگیهای «بندگان خوب» را در خود فراهم سازیم.

منبع: حکمت های رضوی (ترجمه و توضیح چهل حدیث از امام رضا علیه السلام)، جواد محدثی، انتشارات آستان قدس رضوی، چاپ سوم (1391).