بزرگسالان نیز بیش فعال می شوند

بزرگسالان بیش فعال از کودکان بیش فعال خطرناک ترند!!!
 

چکیده: حتما تابه‌حال در مورد بیش‌ فعالی شنیده‌اید ولی احتمالا نمی‌دانید که این اختلال فقط مخصوص کودکان نیست و در بزرگسالان هم مشاهده می‌شود. البته این اختلال معمولا در بزرگسالی در افرادی بروز می‌کند که در کودکی نیز دچار بیش فعالی بوده‌اند. در ادامه‌ی مطلب با علائم بیش فعالی در بزرگسالان آشنا می‌شویم.

تعداد کلمات 868 / تخمین زمان مطالعه 4 دقیقه

 

 در گذشته بر این باور بودند که رفتارهای بیش فعالانه ویژه کودکان است و در حلول دوران نوجوانی کاهش یافته، سرانجام در بزرگسالی به طور کامل از بین می رود. ولی پژوهش ها و مشاهدات بالینی پژوهشگران در طی دهه گذشته نشان می دهد که بیش فعالی در مراحل بعدی زندگی نیز ادامه می یابد و یکی از اختلال های روانی شایع در بزرگسالی است.[1] با اینکه شمار دقیق بزرگسالان بیش فعال متغیر است، به نظر می رسد که حدود پنجاه درصد از کودکان بیش فعال در بزرگسالی نیز این نشانه ها را دارند.[2] البته اطلاعات ما در این زمینه، در مقایسه با کودکان بیش فعال کمتر است. بسیاری از ویژگی های بزرگسالان بیش فعال شبیه ویژگی هایی است که در کودکان دیده می شود، اما در بزرگسالان خود را به گونه ای متفاوت نشان می دهد.

 برخی از این ویژگی ها عبارت اند از:[3]

 بزرگسالان بیش فعال، همانند کودکان توانایی کمتری برای تمرکز و توجه دارند. انجام و پایان دادن وظایف و کارها برای آنان دشوار است. ایشان نمی توانند بر موضوعی ویژه تمرکز کنند؛ مگر اینکه آن موضوع برایشان بسیار جالب باشد حتی بر مسئله ای ضروری در زمینه تحصیل یا کار- اگر برایشان جالب توجه نباشد معمولا نمی توانند تمرکز کنند. بسیاری از این افراد خود می دانند در موقعیت هایی که توجه دقیق و دائم به جزئیات، لازمه کار است، عملکرد ضعیفی دارند. از این روی، اغلب شغل هایی را برمی گزینند که به توجه و تمرکز نیازمند نباشد تا به این ترتیب، از فشاری که به آنان تحمیل می شود، بکاهند.[4]
اشکال در توجه و تمرکز تنها ویژه نیازهای تحصیلی یا شغلی این افراد نیست و در موقعیت های دیگر زندگی آنان نیز خود را نشان می دهد. برای مثال، بزرگسالان بیش فعال ممکن است کمتر بتوانند به تماشای یک برنامه تلویزیونی بنشینند. مشکلات توجه، اغلب در روابط بین فردی این افراد نیز اختلال ایجاد می کند. بزرگسال مبتلا، همان گونه که نمی تواند به درس یا کارش توجه کند، ممکن است جمع کردن حواسش هنگام صحبتهای دوستش نیز دشوار باشد. این کمبود توجه اغلب با تکانشگری آمیخته می شود. برای مثال، زمانی که به سخنان دوستش گوش می دهد، کلام وی را قطع می کند.
 

 بیش فعالی در بزرگسالی شکل دیگری به خود می گیرد. این بزرگسالان نمی توانند به فعالیت های نشستنی مانند تماشای تلویزیون یا خواندن کتاب ادامه دهند. تحمل اتومبیل سواری یا مهمانی طولانی نیز برایشان دشوار است. این افراد تنها وقتی احساس راحتی می کنند که برنامه شان با فعالیت جسمانی فراوانی همراه باشد. آنان به جای نشستن ترجیح می دهند بایستند و حین انجام یک کار، پیوسته سراغ کاری دیگر می روند. نمی توانند با آرامش بنشینند و درباره مسئله ای فکر کنند. وول خوردن و حرکات پا، نشانه های بسیار شایعی در بیماران بزرگسال اند.[5]
 

رفتارهای تکانشی در بزرگسالان می تواند طیف گسترده تری داشته باشد. در نتیجه احتمال بیشتری وجود دارد که به خودشان صدمه بزنند. بزرگسالان بیش فعال مثل دوران کودکی معمولا بدون تفکر کافی کاری را انجام می دهند و سپس به پیامدهای آن می اندیشند. اغلب بدون اینکه برای تصمیم گیری شان اطلاعات کافی در اختیار داشته باشند و بدون تفکر، تصمیم هایی مهم می گیرند. برای مثال، بدون اینکه به پیامدهای احتمالی کارشان فکر کنند، شغلشان را کنار می گذارند
 

بی نظمی و ناتوانی در برنامه ریزی و انجام کارها میان بزرگسالان بیش فعال می تواند طیف گسترده تری داشته باشد. میزتحریرهای شلوغ و نامرتب دوران کودکی به میزهای نامنظم محیط کار و تکالیف ناقص و همراه با تأخیر در مدرسه، به گزارش ها و نامه های گیج کننده، نامفهوم و با تأخیر تبدیل می شود. اتاق به هم ریخته کودک بیش فعال نیز به خانه نامرتب فردی بزرگسال تبدیل می شود.

 تحمل نکردن فشارهای روانی در این بزرگسالان شایع است. بسیاری از بزرگسالان بیش فعال اظهار می دارند که به فشارهای روانی زندگی روزمره، بیش از حد واکنش نشان می دهند و پس از وارد شدن فشارها، نمی توانند آنها را فراموش کنند و بهبود یابند. به نظر می رسد این بزرگسالان به سرعت سراسیمه می شوند و در هم می شکنند.
 
 
منبع: کتاب «کمی قرار برای یک بی قرار (بیش فعالی کودکان و راه های درمان آن)»
نویسنده: سیدمصطفی دیانت مقدم

پی نوشت :
[1] . پل اچ. وندر، اختلال کم توجه بیش فعالی در بزرگسالان، ترجمه پوریا صرامی فروشانی، ص۲۳.
[2] . باری ای. مک نامارا و فرانسین جی. مک نامارا، کلیدهای پرورش کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه، ترجمه فریبا مقدم، ص۱۹۲.
[3] . البته این یافته ها قطعی نیست.
[4] . بل اج. وندر، اختلال کم توجهی: بیش فعالی در بزرگسالان، ترجمه پوریا صرامی فروشانی، ص۴۰.
[5] .همان، ص 44.