علائم، تشخیص و درمان آرتروز زانو (بخش سوم)

درمان های دیگر برای کاهش درد آرتروز زانو شامل استفاده از طب سوزنی و درمان پالس مغناطیسی هستند.
 

استفاده از کمپرس گرم یا یخ، پماد و کرم های ضد درد، یا پوشیدن بانداژ برای کمک به عملکرد زانو در برخی موارد سبب رهایی از درد می شوند.
 

چندین نوع دارو در بهبود آرتروز زانو موثرند. از آن جایی که افراد به نحو متفاوتی به داروها پاسخ می دهند پزشک شرایط شما را به دقت بررسی می کند تا دارو و دوزی که برای شما مناسب و موثر است را تعیین کند.

برخی از داروهایی که برای کنترل آرتروز زانو استفاده می شوند شامل این مواردند:
 

داروهای مسکن غیر نارکوتیک و داروهای ضد التهاب معمولا جزو اولین گزینه های درمانی برای آرتروز زانو هستند. استامینوفن یک داروی مسکن ساده و بدون نیاز به تجویز است که می تواند در کاهش درد آرتروز موثر باشد. همچون تمام داروها، داروهای بدون نیاز به تجویز هم می توانند سبب بروز عوارض جانبی و تداخل با سایر داروهای مصرفی شوند. مطمئن شوید که درباره عوارض جانبی ممکن با پزشک تان مشورت می کنید.
 

نوع دیگر از داروهای مسکنی که برای رهایی از درد آرتروز استفاده می شود داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAID) همچون ایبوپروفن و ناپروکسن است که به صورت بدون نیاز به تجویز یا تجویزی در دسترسند.
 

نوع خاصی از NSAID ها هستند که سبب بروز عوارض جانبی کمتری برای سیستم گوارشی می شوند. نام تجاری مهارکننده‌ های انتخابی کوکس۲ سلبرکس (سلکوکسیب) و موبیک (ملوکسیکام) است. این داروها به کاهش درد و التهاب کمک می کنند، در نتیجه سبب تقویت عملکرد فرد می شوند.

اگر داروهای مهارکننده‌ انتخابی کوکس۲ را مصرف می کنید نباید از سایر NSAID ها (تجویزی و بدون نیاز به تجویز) استفاده کنید. اگر سابقه حمله قلبی، سکته، آنژین، لخته خون و هایپرتنشن دارید یا اگر به آسپرین یا سایر NSAID ها حساسیت دارید حتما این موضوع را با پزشک تان در میان بگذارید.
 

مواد ضد التهابی هستند که می توانند به مفصل تزریق شوند. این تزریقات سبب رهایی از درد و کاهش التهاب می شوند. اما تاثیر آن ها ماندگار نیست. پزشک تعداد تزریقات به هر مفصل را به سالی ۳ الی ۴ تزریق محدود می کند که علت این موضوع عوارض جانبی ممکن این تزریقات است. در برخی موارد، درد و ورم فورا بعد از تزریق از بین می روند اما احتمال آسیب بلند مدت مفصلی یا عفونت وجود دارد. با انجام تزریقات مکرر در طول زمان، آسیب مفصلی به جای کاهش، افزایش پیدا کند.
 

این داروها برای کاهش پیشرفت آرتریت روماتوئید استفاده می شوند. معمولا پزشکان داروهایی نظیر متوترکسات، سولفاسالازین، و هیدروکسی کلروکین را تجویز می کنند. داروهای DMARD بیولوژیکی همچون اتانرسپت (انبرل) و آدالیمومب (هومیرا) به کاهش پاسخ بیش از حد فعال ایمنی کمک می کنند. از آن جایی که امروزه داروهای زیادی برای آرتریت روماتوئید در دسترس هستند، متخصص روماتولوژی می تواند به طور موثر داروها را کنترل کند.
 

که شامل تزریق موادی به مفصل برای تقویت کیفیت مایع مفصلی است.
 

موادی هستند که به طور طبیعی در غضروف مفصلی پیدا می شوند و می توانند به عنوان مکمل دریافت شوند. اگر چه گزارشات بیماران نشان می دهند که این مکمل ها به رهایی از درد کمک می کنند اما هیچ شواهدی وجود ندارد که نشان دهد استفاده از کندرویتین سولفات و گلوکوزامین سبب معکوس شدن یا کاهش پیشرفت آرتروز می شود.

به علاوه سازمان غذا و دارو در ایالات متحده آمریکا خیلی از این مکمل ها را قبل از فروش تست نکرده و مصرف آن ها را تایید نمی کند. این ترکیبات می توانند سبب بروز عوارض جانبی و تداخل منفی با سایر داروها شوند. همیشه قبل از مصرف مکمل ها با پزشک تان مشورت کنید.
 

خیلی از انواع درمان تایید نشده اند اما امتحان کردن آن ها می تواند موثر باشد. برای استفاده از این درمان ها از متخصص ماهر کمک بگیرید و پزشک را از تصمیم تان آگاه کنید. درمان های دیگر برای کاهش درد شامل استفاده از طب سوزنی و درمان پالس مغناطیسی هستند.
 

طب سوزنی از سوزن های ظریف برای تحریک قسمت های خاص بدن برای رهایی از درد یا بیحسی موقت استفاده می کند. اگر چه این درمان در بسیاری از نقاط جهان استفاده می شود و شواهد نشان می دهند که این درمان می تواند به رهایی از درد آرتروز کمک کند اما تحقیقات علمی کمی برای اثبات موثر بودن آن وجود دارند. اطمینان حاصل کنید که متخصص طب سوزنی در این زمینه مهارت کافی دارد و حتما درباره مهارت استریلیزاسیون از او سوال بپرسید.
 

درمان به روش پالس مغناطیسی بدون درد است و با قرار دادن یک سیگنال پالس دار روی زانو عمل می کند که در یک میدان الکترومغناطیسی قرار داده می شود. درست همچون خیلی از انواع درمان های دیگر، این روش درمانی هم به طور کامل تایید نشده است.
 

اگر درد ناشی از آرتروز زانو سبب ناتوانی شده و توسط روش های غیر جراحی بهبود نمی یابد، ممکن است که پزشک جراحی را پیشنهاد دهد. همچون تمام جراحی ها، جراحی های مربوط به زانو نیز خطرات و عوارض جانبی خاص خود را دارند. پزشک قبل از انجام جراحی درباره عوارض جانبی ممکن با شما صحبت خواهد کرد.
 

در طول آرتروسکوپی پزشک برش های کوچکی ایجاد می کند و از ابزار ظریفی برای تشخیص و درمان مشکلات مفصلی استفاده می کند. معمولا از جراحی آرتروسکوپی برای درمان آرتروز زانو استفاده نمی شود. در مواردی که استئوآرتریت همراه با پارگی دژنراتیو منیسک اتفاق می افتد، ممکن است برای درمان پارگی منیسک به جراحی آرتروسکوپی نیاز باشد.
 

بافت عادی و سالم غضروف می تواند از قسمت دیگر زانو یا از بانک بافت گرفته شود تا حفره موجود در غضروف مفصلی پر شود. این پروسه تنها برای بیماران جوان انجام می شود که تنها قسمت کوچکی از غضروف آن ها آسیب دیده است.
 

در این روش پوشش مفصل که توسط آرتریت روماتوئید آسیب دیده برداشته می شود تا درد و ورم کاهش پیدا کنند.
 

در پروسه استئوتومی زانو، تیبیا (درشت نی) یا فمور (استخوان ران) بریده می شوند و دوباره به آن ها شکل داده می شود تا فشار روی مفصل زانو را کاهش دهند. استئوتومی زانو هنگامی استفاده می شود که در مرحله اول استئوآرتریت هستید و آسیب تنها به یک قسمت از مفصل زانو رسیده است. با برداشتن فشار و وزن از روی قسمت آسیب دیده مفصل، استئوتومی به رهایی از درد و تقویت عملکرد در زانویی که دچار آرتروز است کمک می کند.
 

پزشک غضروف و استخوان آسیب دیده را بر می دارد و سپس مفصل پلاستیکی یا فلزی جدیدی را جایگزین می کند تا به ترمیم عملکرد زانو کمک کند.
 

بعد از هر نوع جراحی برای آرتروز زانو، فرد باید دوره ریکاوری را بگذراند. دوره ریکاوری و بازتوانی به نوع جراحی انجام شده بستگی دارند. ممکن است که پزشک برای کمک به بازیابی قدرت زانو و امکان حرکت، فیزیکال تراپی را پیشنهاد دهد. بسته به جراحی ای که انجام داده اید ممکن است نیاز باشد که برای مدتی از زانو بند طبی یا عصا استفاده کنید. در بیشتر موارد، جراحی به رهایی از درد کمک می کند و انجام راحت تر فعالیت های روزانه را ممکن می کند.
 

ممکن است این درمان ها نیز امتحان شوند:
 

درمان پالس مغناطیسی، اگر چه تحقیقات کمی برای اثبات تاثیر آن وجود دارند
مکمل کندرویتین سولفات، گلوکوزامین یا هر دو
قرار دادن یک سرنگ در مفصل و تزریق محلول سالین (needle lavage)
اما بهتر است بدانید که شواهد کافی برای تایید بی خطر و موثر بودن این درمان ها وجود ندارد.
 

تحقیقات روی بررسی این موضوع اند که آیا درمان توسط سلول های بنیادی می تواند به تولید مجدد غضروف در افرادی که دچار استئوآرتریت هستند کمک کند یا نه. اما این درمان چالش های مخصوص خود را دارد. برای مثال، این درمان گران قیمت است و ممکن است نیاز باشد که برای نتیجه گرفتن چندین دور تکرار شود. به علاوه اگر شاخص توده بدنی فرد بالای ۳۵ است این درمان نمی تواند برای او موثر باشد.

در سال ۲۰۱۸ مطالعه ای انجام شد که روی راه های متفاوتی که پزشکان از سلول های بنیادی برای درمان استئوآرتریت استفاده می کردند و نتایج آن ها تحقیق کرد. نتیجه این تحقیق به این صورت بود که نتایج مطالعات صورت گرفته، با هم متناقض و ناسازگار بود. برخی از کلینیک ها درمان توسط سلول های بنیادی را برای استئوآرتریت پیشنهاد می دهند اما سازمان غذا و دارو هشدار داده که این موضوع را باور نکنید.

عوارض جانبی درمان توسط سلول های بنیادی (که هنوز تایید نشده) شامل این موارد است:
_ واکنش مخالف در محل تزریق
_ تولید سلول در محل نامناسب
_ ناتوانی سلول های برای عمل کردن به نحوی که انتظار می رفت
_ خطر ایجاد تومور

اگر قرار است از درمان توسط سلول های بنیادی برای درمان استئوآرتریت استفاده کنید، حتما باید از قبل با پزشک مشورت کنید.

منبع: سایت دکتر سلام