عمادالدوله طاهر وحید قزوینی

(س یازدهم و دوازدهم ق)، مورخ، ادیب، خطاط و شاعر، متخلص به وحید. در قزوین به دنیا آمد. در عهد صفویه مى‏زیست و از شاعران و منشیان عصر خود بود. وى پس از كسب دانش و مهارت در ادب و خوشنویسى و ترسل و سیاق، وارد خدمات دیوانى و از دفترنویسان دیوان شد. در زمان شاه عباس دوم (1077 -1052 ق) به منصب واقعه‏نویسى انتخاب شد و در زمان شاه سلیمان منصب وزارت یافت. در حاشیه‏ى «آتشكده‏ى آذر» آمده كه وحید با صائب تبریزى مصاحبت و دوستى داشت. در اوایل عهد شاه سلطان حسین (1135 -1105 ق) از كار كناره گرفت و چندى بعد درگذشت. در مورد تاریخ وفاتش در بین مؤلفان اختلاف است و به تفاوت 1120 ،1112 ،1110 ،1107 ،1105 ق نوشته‏اند. از آثار وى: «خلوت راز»، در دو هزار و دویست بیت؛ «راز و نیاز» یا «ناز و نیاز»، در دو هزار و دویست بیت؛ «عاشق و معشوق»، به وزن «لیلى و مجنون»، در یك هزار و سیصد بیت؛ «فتح نامه قندهار»، در چهار صد و شصت بیت؛ «آلات جنگ»، در هشتصد بیت؛ «گلزار عباسى»، در ششصد و شصت بیت؛ «ساقى‏نامه»؛ «عباسنامه» یا «تاریخ شاه عباس ثانى» یا «تاریخ طاهر وحید»، در تاریخ دوران شاه عباس دوم؛ «منشآت»؛ مثنوى «شهر آشوب»؛ «دیوان» شعر.[1] عمادالدین میرزا طاهر بن میرزا حسین‏خان قزوینى، متخلص به وحید و برادر محمد یوسف مؤلف «تاریخ خلد برین». حزین در تذكره او را وحیدالزمان خوانده است و گوید از غایت اشتهار بى‏نیاز از تعریف است و هدایت گوید: دیوانى مشتمل بر نود هزار بیت ارد. وحید ابتدا منشى میرزا تقى وزیر شاه صفى و شاه عباس ثانى بود. تاریخى كه نوشته عباس‏نامه یا تاریخ طاهر وحید یا تاریخ شاه عباس ثانى نام دارد. میرزا محمد وحید در عهد سلطنت شاه سلیمان از (1105 -1078 ه.ق) با لقب عمادالدوله وزیر اعظم شد زندگانى گفت. از وى مجموعه‏ى منشاتى هم باقى مانده كه اگر چه از لحاظ تاریخى حاوى مطالب مهمى است لیكن انشاء آن بسیار متكلفانه است.

عمادالدوله طاهر وحید قزوینی

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته