ابوالفضل مجدالدین محمد ساوجی

(1312 -1248 ق)، طبیب، خطاط و شاعر. از خاندان شاملو و از بازماندگان حیدرقلى خان و حسن خان شاملو، از امراى دوران پادشاهى صفویان، بود. ابتدا در ساوه موطن داشتند سپس، میرزا ابوالفضل و پدرش به تهران آمدند و در این شهر ساكن شدند. وى در تهران به كسب علوم و كمالات پرداخت و با اكثر علوم متداول از جمله طب و حكمت الهى و طبیعى و علوم ادبى آشنا شد. مقام فضل و دانش او بود كه وى را یكى از چهارتن دانشمند طراز اول قرار داد تا به امر مهم فرهنگى، یعنى تألیف «نامه‏ى دانشوران ناصرى» پردازد. ساوجى شعر مى‏گفت و صاحب «دیوان» بود و در خط نستعلیق و شكسته نستعلیق و شكسته تعلیق از استادان مسلم به شمار مى‏رفت. نستعلیق را هم خفى و هم جلى، خوش مى‏نوشت و بسیارى از كتیبه‏هاى عمارات سلطنتى و دولتى كه در زمان وى با شد، به خط اوست، از جمله: «كتیبه‏ى طلایى روى كاشى سر در باب همایون»؛ «كتیبه‏ى بناى مزار حضرت عبدالعظیم» در شهر رى؛ «وقف‏نامه‏ى قنات ناصرى» در قم. از دیگر آثار خطى وى: یك نسخه «دیوان» اشعار، خود او كه به قلم نستعلیق كتابت جلى و شكسته تعلیق غبار عالى به سال 1274 ق نوشته است، با رقم: «ابن فضل الله الساوجى ابوالفضل مجدالدین محمد الطبیب»؛ یك نسخه «تهذیب المنطق»، به قلم نستعلیق دودانگ خوش، با تاریخ سال 1286 ق؛ یك نسخه «آداب المشق»، به قلم نستعلیق كتابت خوش، با رقم: «كتبه الحقیر المذنب ابوالفضل مجدالدین محمد بن فضل‏اللَّه 1261»؛ یك نسخه «كلام الملوك»، به قلم نیم دودانگ خوش، با رقم: «تمت الرساله... محمد بن فضل‏اللَّه الملقب بمجدالدین ساوجى 1261» و دیگر قطعات و مرقعات مختلف.