ابراهیم پور داوود

(1347 -1264 ش)، نویسنده و محقق. پدرش بازرگان بود. در رشت متولد شد. مقدمات فارسى و عربى را در همان شهر آموخت. پس از آن به تهران آمد و نزد محمدحسین خان، سلطان الفلاسفه، به تحصیل حكمت و طب قدیم پرداخت. وى در آغاز مشروطه رهسپار بیروت شد و مدت دو سال و نیم در آن دیار به فراگرفتن زبان و ادبیات فرانسه مشغول بود. سپس به ایران بازگشت و پس از اقامت كوتاه به فرانسه رفت و در پاریس به تحصیل علم حقوق پرداخت. در زمان جنگ جهانى اول به ایران آمد و در كرمانشاه روزنامه‏اى به نام «رستخیز» منتشر كرد، كه موفق به ادامه‏ى نشر آن نشد. پس از چند ماه رهسپار اروپا شد و در آلمان مطالعات عمیق خود را درباره‏ى آیین و زبان و فرهنگ ایران باستان آغاز كرد و «اوستا» را محور اصلى پژوهش خود قرار داد. پور داوود در سال 1311 ش، به درخواست رابیندرانات تاگور، براى دومین بار به هندوستان سفر كرد. در آنجا به تكمیل مطالعات و پژوهش ایران‏شناسى خود پرداخت و در دانشگاه ویسو بهارتى مشغول تدریس شد و دو سال بعد به آلمان بازگشت. در هنگام تاسیس دانشكده‏ى ادبیات از پورداوود دعوت شد كه براى تدریس به ایران بازگردد، در سال 1315 ش به ایران آمد. وى از آن پس به جز دوره‏هاى كوتاه مسافرتهاى علمى خود، در تهران مى‏زیست و در دانشكده‏هاى ادبیات و حقوق به تدریس اشتغال داشت از سال 1317 ش به عضویت پیوسته‏ى فرهنگستان جهانى هنر و دانش برگزیده شد و در سال 1346 ش، به پاس خدمات انسان دوستانه‏اش از دربار واتیكان به دریافت نشان علمى و عنوان شوالیه دونس سیلوستر مفتخر شد. وى در سال 1342 ش با عنوان استاد ممتاز از دانشگاه بازنشسته شد و در 83 سالگى درگذشت. از آثارش: «فرهنگ ایران باستان»؛ «خرده اوستا»؛ «خرمشاه»؛ «ویسپرد»؛ «آناهیتا»؛ «هرمزنامه».

ابراهیم پور داوود

تازه های مشاهیر

بیشترین بازدید هفته