محمدحسین نظیری نیشابوری
(وف 1023 -1021)، شاعر، متخلص به نظیرى. اصل وى را از جوین مىدانند. اهل نیشابور بود. او از ابتداى جوانى به كسب علم و ادب پرداخت و به شاعرى روى آورد و زبان عربى را نزد شیخ غوثى مندوى، مؤلف «گلزار ادب»، آموخت و حدیث و تفسیر را از مولانا حسین جوهرى فراگرفت. وى به شغل بازرگانى مىپرداخت و از همان جوانى به قصد تجارت از خراسان بیرون آمد. در 992 ق به كاشان رفت و در آنجا با بزرگان همچون تقىالدین اوحدى، مولانا حاتم، فهمى و مقصود خرده آشنا شد و در مجالس مشاعره آنها شركت كرد. به عراق و آذربایجان نیز سفر نمود. وى سپس به هند رفت و در آگره به خدمت میرزا عبدالرحیم خان، خان خانان (م 1063 ق) پیوست و در ملازمت او قرار گرفت و به مدحش پرداخت. بعد از این تاریخ با معرفى خان خانان، به دربار اكبرشاه راه یافت و مداح او شد. در 1001 ق از هند قصیدهاى براى صاحب «خلاصة الاشعار» و بعدها «دیوان» شعرش را نیز، كه مشتمل بر اقسام شعر نزدیك به چهار هزار بیت بود، براى وى فرستاد. در 1002 ق به مكه معظمه مشرف شد و در بازگشت به احمدآباد گجرات رفت و در آنجا ساكن گردید. وى در زمان سكونت در گجرات به مدح شاهزاده مراد پرداخت. بعد از اكبرشاه به دربار جهانگیر شاه (1037 -1014 ق) رفت. نظیرى در مدت زندگى خود هیچگاه از دو پیشه اصلى خود، بازرگانى و مدیحهسرایى فارغ نشد. او بر مذهب دوازده امامى بود او با ثنایى مشهدى و شكیبى اصفهانى دوستى داشت و با امین احمد رازى معاصر بود و شاعرانى چون ظهورى، ملك قمى و عرفى با وى نزاع داشتند. وى در احمدآباد گجرات درگذشت و در محلهى تاجپورهى آنجا به خاك سپرده شد. بنا به آوردهى مؤلف «تاریخ ادبیات در ایران» با توجه به ماده تاریخهایى كه در زمینه فوت نظیرى گفته شده است، 1021 ق سندیت بیشترى دارد. برخى از تذكرهها نظیرى را با نظیر مشهدى و نظیرى، صاحب «بهمننامهى آذرى»، درآمیختهاند. از آثار وى «دیوان» شعر است، كه خود در 1020 ق به كتابخانهى خان خانان تقدیم كرده و شامل قصیده، تركیب بند، غزل، قطعه و رباعى مىباشد كه مجموع ابیات آن به ده هزار بیت مىرسد.[1]
محمدحسین نیشابورى شاعر مشهور ایران در آغاز قرن یازدهم (ف. احمدآباد گجرات 1021 ه.ق- 1612 م) وى از ایران به هند به دربار عبدالرحیمخان خاقان رفت و سپس به دربار اكبرشاه راه یافت و علاوه بر او پسرش جهانگیر را نیز مدح گفت. ولى بیشتر عمر خود را در احمدآباد گجرات گذرانید و مخصوصاً چند سال آخر زندگى را در انزوا و گوشهنشینى سرگرم تفكرات عارفانه بود و همانجا درگذشت. دیوان او كه شامل قصاید، تركیبات، ترجیعات، مقطعات، رباعیات است در حدود 10 هزار بیت دارد و در هندوستان بطبع رسیده است. وى در ایجاد تركیبات و تعبیرات جدید و به كار انداختن خیال باریك مهارت دارد.
نظرات کاربران
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
