محمدحسین آل طیب
سید محمدحسین شوشترى مشهور به آقا سید بزرگ آل طیب طاب ثراه از اعاظم علماء خوزستان جامع علوم مختلفه و صاحب ملكات فاضله و مكارم اخلاق و متعبد و زاهد بودهاند
در سال 1275 قمرى در شوشتر متولد شده و سلسله نسبش به این كیفیت به علامه جزایرى منتهى مىشود.
السید محمدحسین بن السید محمدجعفر بن السید محمدحسین بن السید جعفر بن السید طیب بن السید محمد بن السید نورالدین بن العلامه المحدث السید نعمت اللَّه جزایرى قدس اللَّه اسرارهم.
وى علوم ادبیات را در شوشتر از مرحوم حجةالاسلام آقا سید محمدعلى شیخالاسلام و آسید محمد معلم آموخته و در فقه و اصول از محضر آیات عظام حاج سید عبدالصمد جزایرى و حاج شیخ عبدالكریم شوشترى كه از اجله تلامذه شیخ انصارى بوده و بعضى علماء دیگر در (ریاضیات و هیئت و نجوم) از عالمان جلیلان حاج سید محمد بنىهاشمى و حاج سید حسن منجم و در علم طب از دو عالم بزرگوار حاج سید حسین حكیم بن العالم الزاهد آیتاللَّه حاج سید على شوشترى وصى علامه انصارى و سید جعفر سید الاطباء همدانى استفاده كامل نموده و در علوم دیگر نیز حظى وافر داشتند و خط ثلث و نسخ و كتبه را بسیار خوب و زیبا مىنوشت و در این فن استادش میر اسداللَّه قاضى مرعشى كه از شاگردان مرحوم میرزاى وصال شیرازى است بوده.
و آنجناب جمع نموده بود بین حدت ذهن و قوت حافظه را لذا با قلت مراجعه به كتاب به واسطه ضعف چشم مستحضر از مطالب فنون كثیره متنوعه بوده و غوامض آنها را به آسانى حل مىنمود و مىفرمود تحریر اقلیدس را درس نخواندم.
ولى به فكر و ذهن خودم عباراتش را حل و مطالبش را فراگرفتهام و اوقات خود را به تدریس و عبادت صرف مىنمود و قلیلالمعاشره با مردم بود و غالب علماء شوشتر رشته تحصیلاتشان بلاواسطه یا با واسطه به آن بزرگوار منتهى مىشود یك سال استخراج نجومى نموده و تقویم نوشته است.
در كثرت عبادت قلیلالنظیر بلكه یگانه عصر خود بشمار مىرود نوافل مرتبه از او فوت نمىشد مداومت به زیارت عاشوراء به طریق احتیاط و نماز حضرت جعفر طیار و زیارت جامعه و بعضى صلوات مستحبه داشت در هفته یك ختم قرآن مىنمود و روزى هزار صلوات مىفرستاد و ایامالبیض هر ماه را تا آخر عمرش روزه مىگرفت عمل استفتاح را بجا مىآورد و چند سال ماه رجب و شعبان را روزه گرفته و وصل به ماه صیام مىنمود.
اول شب را كمى مىخوابید و زود برمىخواست و به عبادت مىپرداخت.
و داراى مقامات معنوى و الهامات غیبى بود و با قرآن استخاره نموده و غالباً مراد شخص را بیان مىكرد و صلاح و فساد آن كار را توضیح مىداد.
در معالى اخلاق ممتاز در عصر خویش بود و هیچگاه سائلى را محروم نمىكرد و با او با ملاطفت حرف مىزد و در صورت عجز از قضاء حاجت او از وى عذرخواهى مىكرد.
با مناعت طبع و عزت نفس زندگى مىكرد و در امر معاش قانع و شاكر بود و از حقوق شرعى كمتر تصرف مىكرد و در امر به معروف و نهى از منكر در مواقع مقتضیه قلبى قوى داشت و از ریاست عامه كناره مىگرفت و متصدى مرافعات و فصل خصومات نمىشد و از فتوا دادن نیز خوددارى مىكرد و در اواخر عمر منزوى گردید.
و تمام اوقات را مصروف به عبادت مىكرد و بالجمله فضائل و كمالات نفسانیه و مكارم اخلاق و محاسن اطوار آن بزرگوار و جدیت او در عبادات و التزام او به مستحبات مهمه و اعراض او از زخارف دنیویه به اندازهاى است كه سزاوار است كتاب مستقلى در این خصوص نوشته شود و آنچه در اینجا نوشته شده گذشته از اینكه مبالغه نیست به نحو ایجاز تحریر گردیده است.
در شب پانزدهم شوال 1150 قمرى در حالى كه مشغول ذكر پروردگار بود از این سراى فانى به دار باقى ارتحال نمود.
داراى فرزندانى بنام سید عبداللَّه و سید ابوالحسن و سید نعمتاللَّه بوده كه هر سه وفات نموده و یك فرزند بنام آقا سید محمدحسن از او مانده كه ترجمهاش خواهد آمد.
نظرات کاربران
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
