منتقد: جیمز براردینلی فیلم های علمی تخیلی که زمینه ی طنز دارند لازم نیست همگی ترسناک باشند اما برای اینکه جواب بدهند، باید با مهارت و دقت بیشتری از آنچه در این فیلم شاهد آن هستیم، ساخته و پرداخته شوند. فیلم «نگهبان/The Watch» یک گندکاری استودیویی ست که به بوی گند راسوهای بدبو آغشته است و حتی از ماهیِ یک هفته مانده هم متعفن تر است. ممکن بود بتوان این فیلم را به عنوان تقلیدی سطح پایین از «مردان سیاهپوش/Men in Black» در نظر گرفت، البته به شرطی که دو دنباله ی سخیفی که در ادامه ی این فیلم ساخته شدند، این جایگاه را به خود اختصاص نمی دادند! به جای آن، انگار با تقلیدی سطح پایین از یک فیلم تقلیدی سطح پایین دیگر طرف هستیم. با اینکه طول زمان فیلم 95 دقیقه بیشتر نیست، باز هم آزمون و تحقیقی در زمینه ی تحمل یکنواختی به شمار می رود، آزمونی برای بررسی اینکه تماشاگران گیرافتاده قادرند چه حجمی از مزخرفات تکراری و شوخی های هزاربار به کار رفته را تحمل کنند. یک نفر که تریلر تبلیغاتی فیلم را دیده بود به من گفت اصلاً تمایلی ندارد فیلم «نگهبان» را تمام و کمال تماشا کند. حقیقت این است که تریلر تبلیغاتی، فیلم را تماشایی تر از آنچه هست نشان می دهد! اگر بخواهیم به عمق موضوع نگاه کنیم، ممکن است احساس کنیم کمپانی فاکس قرن بیستم امید چندانی به پتانسیل فروش فیلم در گیشه نداشته است. اکران فیلم یک هفته بعد از «شوالیه تاریکی برمی خیزد/The Dark Knight Rises»، یعنی در دومین آخرین هفته ای که انتظار می رود فیلم بتمن یکه تاز گیشه ها باشد، تنها کمی بهتر است از آنکه آن را در ماه فوریه (که شکست گیشه ای چنین فیلم هایی پیشاپیش واضح است) روی پرده بفرستند. گویا در ابتدا قرار بوده «ویل فرل/ Will Ferrell » بازیگر نقش اول فیلم «نگهبان» باشد. اما فرل یا این پیشنهاد را رد کرده و یا جا زده است و همین نکته سؤالی را پیش می کشد: یک فیلم کمدی باید چقدر بد باشد که ویل فرل آن را قبول نکند؟ به هر حال، «بن استیلر/Ben Stiller» پا پیش گذاشته و نقشی را بر عهده گرفته که کاملاً واضح است برای او مناسب نیست. حالا برویم سراغ هم بازی های او در این فیلم: «وینس واون/Vince Vaughn» که همان ترفندهای همیشگی اش را به کار می بندد، یعنی با سر و دست اشاره کردن و بلند صحبت کردن، «جونا هیل/ Jonah Hill» که او هم همان ترفندهای همیشگی اش را به کار می بندد، و «ریچارد آیود/Richard Ayoade» که برای خنداندن تماشاچیان بر ظاهر خل وضع و لهجه اش تکیه می کند. من اغلب از روند تأسف آوری که هالیوود در پیش گرفته و فیلم های درجه ی R را اخته می کند تا بتوانند در دسته ی فیلم های PG-13 رده بنده ی شوند، گلایه کرده ام. به نظر می رسد در این فیلم عکس این موضوع اتفاق افتاده است. فیلم «نگهبان» تمامی خصوصیات یک کمدی در رده ی PG-13 را دارد که از روی ناامیدی و بیچارگی مقداری تصاویر برهنه و کلمات زننده در آن به کار رفته تا تلاشی مذبوحانه برای خلق صحنه های طنز آمیز مؤثر صورت گیرد. می شود به این فیلم گفت خماریِِ بعد از دیدنِ فیلم «خماری/ The Hangover »، که فرض را بر این گذاشته که هیچ چیز نمی تواند بیش از حد زننده تلقی شود، مگر باعث شود فیلم در رده ی NC-17 قرار بگیرد. حتی اگر ای.تی (E.T) روی پرده ی سینما ظاهر می شد و در صف رقص کونگا می رقصید و هلهله می کرد، باز هم این فیلم نمی توانست مخاطب را به خنده بی اندازد. نکته ی غم انگیز این است که در این فیلم فرصت های بیشماری پیش روی استیلر وجود دارند تا بتواند فضا را به سمت آن گونه ی طنز نیشدار و کنایه زنی هدایت کند که از آن لذت می برد، اما تنها لحظه ای که فیلم «نگهبان» به این نوع طنز نزدیک می شود، به سخنرانی طولانی و آکنده از ناسزاگویی «آر.لی ارمی/R. Lee Ermy» مربوط می شود. شاید اگر این سخنان بر فرض از دهان کسی مثل «کرک کمرون/Kirk Cameron»‌ بیرون می آمد نتیجه ی دلخواه را می داد اما "ارمی" و "ناسزاگویی" دو یار جدا نشدنی هستند. اینکه ارمی پشت سر هم ناسزا بگوید و حرف رکیک بزند کجایش خنده دار است؟ طرح داستانی رقیق و بی مایه «نگهبان» به این شکل است (هشدار تبلیغ محصولات دیگر!): بعد از اینکه نگهبان شیفت شب ساختمان شرکت کاسکو به طرز وحشیانه ای به قتل می رسد و رئیس پلیس محلی (ویل فورته/Will Forte) نالایق تر از آن نشان می دهد که تحقیقات مناسبی انجام دهد، مدیر شرکت، ایوان (بن استیلر) یک گروه نگهبان محله تشکیل می دهد. تنها سه نفر به فراخوان او پاسخ می دهند: باب (وینس واون) که در پی یک شب ماجراجویی مردانه است، فرانکلین (جونا هیل) که تقریباً یک بیمار روانی به نظر می رسد و هنوز با مادرش زندگی می کند، و دمارکوس (ریچارد آیود) که در خیالبافی هایش یک زن جذاب و عشوه گر آسیایی را تصور می کند که به کمک او احتیاج دارد. معلوم می شود قاتل تقلید سطح پایینی ست از موجودات فیلم «بیگانه/Alien» محصول 1979، و اشاره ای هم به فیلم « The Thing» محصول 1982 دارد. قاتل می تواند خود را به شکل انسان ها دربیاورد و این یعنی به هیچ کس نمی شود اعتماد کرد. در نهایت، این وظیفه ی اعضای با دل و جرأت گروه نگهبانی ست که نه تنها ساکنین محله، بلکه کل دنیا را نجات بدهند! گمانم قرار بوده جنبه های علمی تخیلی و رفاقتی فیلم که در بهترین حالت عادی و پیش پا افتاده هستند، توجه ما را به خودشان معطوف کنند و در عین حال طنز بی ادبانه ی فیلم هم ما را حسابی به خنده بی اندازد. مشکل اینجاست که سازندگان فیلم فراموش کرده اند اتفاقات فیلم را خنده دار کنند، و تماشای مجموعه ای از شوخی های شکست خورده یکی از بدترین تجربه های زندگی ست. اگر درآمد دست اندرکاران فیلم تا این حد بالا نبود، تجربه ی شرم آوری می شد. دیالوگ های هوشمندانه ی اندک شمار فیلم و شوخی های کنایه دارش به چشم می آیند چون کاملاً غیرمنتظره هستند. به نظر می رسد این فیلم محصول همان خط تولیدی باشد که فیلم های اخیر آدام سندلر و ادی مورفی هم توسط آن ساخته شده اند. عنوان این فیلم در ابتدا «نگهبان محله/Neighborhood Watch» بود که پس از ماجرای شلیک مرگبار به ترویون مارتین* به «نگهبان/Watch » تغییر کرد. کمپانی فاکس قرن بیستم باید یک گام فراتر از این برمی داشت و این فیلم را در چاله ای عمیق دفن می کرد که هیچ کس نتواند آن را بیرون بیاورد و تماشاگران سینما را در معرض آن قرار دهد. فیلم «نگهبان» نباید دیده شود. *Shooting of Trayvon Marti: در بعدازظهر روز 26 فوریه ی 2012، یک نگهبان محله ی دورگه ی آمریکایی-مکزیکی به نام جورج زیمرمن 28 ساله، یک نوجوان سیاهپوست آمریکایی 17 ساله را به ضرب گلوله از پا درآورد. منبع: سایت نقد فارسی

نگهبان

تازه های 14

بیشترین بازدید هفته