موارد بیشتر برای شما
The Woman in Black (بانوی سیاه پوش)
کارگردان : James Watkins
ازیگران:
Daniel Radcliffe
Janet McTeer
Ciarán Hinds
فیلم زن سیاهپوش اولین اقتباس سینمایی از رمان کوتاه و پرطرفدار Susan Hill است که تابحال نسخه های مختلفی از آن در رادیو اجرا و در تلویزیون به نمایش درآمده است. تئاتر ساخته شده بر اساس آن نیز بعد از "تله موش" اثر Agata Christi که 60 سال بر روی صحنه است ،دومین اجرای سابقه دار در لندن بحساب میآید. تئاتری که نمایشنامه آن توانسته بودن استفاده از عناصر و لوازم ساده و ارزان قیمت صحنه، داستان مواجهه وکیلی جوان بنام آرتور کیپس با زنی غیر طبیعی که رفتاری همانند ارواح دارد را به زیبایی به تصویر بکشد. داستانی که در فضایی تاریک، هراس انگیز و شیطانی واقع در شمال انگلستان اتفاق میافتد که گویی قواعد زمانی و فیزیکی در آن به هم خورده است. با وجود اینکه در اقتباسهای مختلف قسمتهایی از داستان به نوعی تغییر داده شده است ولی هسته اصلی آن یعنی حس انتقام جویی زن سیاهپوش نسبت بچه های خانواده های دیگر که ناشی از عشق دیوانه وارش به کودک گم شده ی خودش است، در تمام این آثار ثابت مانده است. حسی که موجب هراس تماشاگران بخصوص آنهایی که دارای فرزند هستند میشود.
تعجبی نیست که تکیه رسانه ای تجاری مانند سینما که سعی دارد عموماً داستانهای را به صورت سر راست و بدون استفاده از استعارات ادبی روایت کند، عمدتاً بر روی افزایش تعداد کودکان قربانی داستان است که هراس بیشتری در تماشاگران امروزی به وجود میاورد. تغییر دیگری که Goldman در فیلمنامه اش نسبت به رمان اصلی داده است، تبدیل شخصیت اول داستان یعنی کیپس (با بازی Radcliffe) به پدری مجرد است که همسر خود استلا (با بازی Sophie Stuckey) را چهار سال پیش (همانند مرگ بسیاری از مادران در دوره ویکتوریا) به هنگام زایمان فرزندشان جوزف از دست داده است.
این تغییر ساختار به Goldman و همچنین کارگردان اثر Watkins اجازه داد تا کمی حس عشق و دلتنگی و حتی فضایی عرفانی را نیز قبل از پرداخت به اصل داستان به فیلم تزریق کنند. حسی که بیش از پیش به وکیل جوان داستان انگیزه اتمام ماموریت ناخوشنایندش را میدهد. ماموریتی کاری که در آن باید اوراق و مدارک خانم مسنی که اخیراً فوت شده است را در خانه ای بزرگ و دورافتاده اش سر و سامان دهد. کاری که وی تنها بخاطر تامین هزینه مراقبت از فرزندش جوزف وادار به انجامش شده است.
خانه ای ترسناک که در انتهای مسیری باریک و پرپیچ و خم واقع شده است (قسمتهایی که در جزیره Osea، لوکیشن محبوب فیلمسازان، فیلمبرداری شده ). مسیری که گاه گاه عبور از آن بخاطر مه و جزر و مد دریا غیر قابل استفاده میشود. محیطی تاریک و هراس انگیز که با طبیعت خاص خود مناظر فوق العاده ای را بر روی پرده سینما به تصویر میشکد.
در طول شبهای وحشت آوری که کیپس علیرغم هشدار ساکنان محلی شهر در خانه پیرزن سکونت دارد، اتفاقات مختلفی مطابق با آنچه در رمان آمده است (البته با سر و صدای های اضافه) برایش پیش میاید. با این وجود Watkins خلاقیت اش را درآوردن تعلیق ها در سکاسنها خالی از تحرک و اکشن بخوبی نشان میدهد. تنها تحلیل نما به نمای فیلم میتواند مشخص کند که چهره ها و بدنهایی که گاه گاه در قسمتهای حاشیه ای قاب تصویر ظاهر میشوند، آیا واقعی هستند تا زایده ترس و توهم تماشاگر. اما در نماهایی که تصویر واضحتری از زن سیاهپوش مشاهده میشود، فیلم تا اندازه از کارهای ژاپنی در ژانر وحشت به خصوص Ringu اثر Hideo Nakata وام گرفته است.
با وجود اینکه سری فیلمهای هری پاتر توانایی کافی برای بازی کردن در نقش انسانی وحشت زده را به هنرپیشه اول فیلم یعنی Radcliffe داده است، ولی در این فیلم این حس را چندان خوب به تماشاگر منتقل نمیکند. شاید بخاطر این باشد که وی هنوز آنقدر بزرگ نشده است که بتواند حس نگرانی و دلهره یک پدر را در چهره اش نشان دهد.
اما خوشبختانه بازیگران مکمل بخوبی این خلاً را پرکرده اند. بخصوص Ciaran Hinds در نقش یکی از مالکین شکاک شهر و Janet McTeer در نقش همسر وی که غم و غصه او را به جنون کشیده است. گریم و طراحی لباس بچه هایی که به صورت بی تحرک در فیلم حضور دارند هم قابل تقدیر است.
فیلم در نیمه دوم جذابیت و کشش سکانسهای ابتدایی را ندارد که البته آن را میتوان گردن هر کسی غیر از فیلمبردار اثر Tim Maurice-Jones انداخت! کسی که استادانه و با زیرکی حس اجرای روی صحنه را با استفاده از نور پایین درآورده است. پایان فیلم متاسفانه زیادی احساساتی است. ولی خوب، اگر یک مقدار با دید غیر مادی و فرازمینی (عرفانی) به آن نگاه شود، چندان هم غیر منطقی بنظر نمیرسد.
منبع: سایت نقد فارسی
ارسال نظر
با تشکر، نظر شما پس از بررسی و تایید در سایت قرار خواهد گرفت.
متاسفانه در برقراری ارتباط خطایی رخ داده. لطفاً دوباره تلاش کنید.
