حضرت امام حسین(ع) اول خود را از غیر خدا پاک کرد، بعد از آن به سراغ پاک کردن عالم رفت. ایشان بدون اینکه توقع یاری مردم را داشته باشد خودش برعلیه یزید قیام کرد و خود را بیزار از او و حکومتش معرفی فرمود. البته هدف امام(ع) فقط افشاگری نبود بلکه قصد تشکیل حکومت اسلامی داشتند و این‌طور نبود که خود را کنار بکشد، فرار کند یا سکوت کند تا از یزید و شرش در امان باشد، بلکه برای همه انسان‌ها تا قیامت، اعتراض کرد، فریاد زد و تفکر دینی را به طور صحیح تبیین فرمود. امام(ع) قصد داشت مردم عالم را بیدار کند تا یزیدیان مجال بازی با دین و دنیای مردم را پیدا نکنند. امام(ع) اقدامی سیاسی داشت و تا رفع شر از عالم دست بردار نبود و خستگی در ایشان راه نداشت. اگر فکر کنیم امام حسین(ع) قصد داشت خودش را نجات دهد و دور از دسترس حکومتی‌ها باشند به ایشان ظلم کردیم.
ایشان نه برای جنگ بلکه برای تشکیل یک حکومت صالح قیام فرمود. امام حسین(ع) می‌فرمایند: «اَللّهم إنکَ تَعْلَمُ انَّه لَم یکُنْ ما کانَ مِنّا مُنافَسةً فی سلطانِ وَ لا التِماسَ شَیء مِنْ فُضُولِ الحطامِ و لکِنْ لِنَرُدَّ المَعالِمَ مِنْ دینِکَ و نُظهِرَ إلاصلاحَ فی بِلادِکَ، فَیأمَنُ المَظلومونَ مِنْ عِبادِکَ وَ تُقامُ المُعَطَّلَةُ مِن حدودِکَ»؛ خدایا! تو می‌دانی که آنچه از طرف ما صورت گرفته، رقابت در کسب قدرت یا افزون طلبی در ثروت نبوده، بلکه برای بازگرداندن نشانه و سنت‌های دین تو است و (و برای آن است که) اصلاح را در کشور تو آشکار سازیم تا بندگان ستم دیده‌ات، امان و آرامش یابند و مقررات تعطیل شده‌ات بر پا شود». آیا امام(ع) می‌توانست با کناره گیری و گوشه نشینی به اصلاح امت و احیای مقررات تعطیل شده الهی اقدام نمایند؟ هدف از قیام و خروج بر علیه یزید مانند افراد دیگر نبود که فقط قصد کسب قدرت را داشتند تا دنیایی لذیذتر و آبادتر برای خود رقم بزنند، بلکه احیای دین خدا بود که در کنار یزید قابل دستیابی نبود.
وقتی امام(ع) می‌خواست از مکه خارج شود، وصیت نامه ای نوشت و آن را به برادر خود محمد حنفیه داد. حضرت در این وصیت نامه می‌فرماید: «إِنّی لَمْ أَخرُجْ أَشِراً و لا بَطِراً و لا مُفْسِداً و لا ظالِماً، إِنَّما خَرجْتُ لِطَلَبِ إلاصلاحِ فی أُمَّةِ جَدّی، أُریدُ أنْ آَمُرَ بالمَعروفِ و أنهی عَنِ المنکَرِ وَ اَسیرُ بِسیرَةِ جَدّی و أبی»؛ من برای جاه‌طلبی و کام‌جویی و آشوب‌گری و ستم‌گری خروج نکردم، بلکه برای اصلاح در کار امت جدم قیام کردم. می‌خواهم امر به معروف و نهی از منکر کنم و به شیوه جد و پدرم حرکت نمایم». پس قصد اصلی قیام کننده از قیامش مشخصا باید اجرای احکام دین خدا باشد، که اگر جز این باشد سوداگری قدرت است نه حکومت اسلامی.
هدف امام حسین(ع) از قیامشان هدفی سیاسی دینی بود که این نهضت در روز اربعین به تثبیت رسید. حضرت زینب(س) نیز با بینشی عمیق هدف برادرش را دید که قصد داشت پایه‌های یک حکومت دینی و اخلاقی را پی‌ریزی کند و هرگونه فساد و پلیدی را از حکومت اسلامی دور نماید. حضرت زینب(س) با درک هدف امام(ع) و در تکمیل حرکت ایشان در تمام طول مسیر کربلا تا شام اقدام به افشاگری برعلیه دستگاه پر از ظلم یزید فرمود. افشاگری‌های این بانوی بزرگ کاملا آگاهانه، اخلاقی و بدون افراط و تفریط بود. ایشان با تأسی به امام شهیدش آگاهی بخشی مردم از وضعیت سیاسی آن زمان را وظیفه خود دانست و وضعیتی ایجاد فرمود که دولت یزید نتوانست حضور ایشان را در شام تحمل کند و حتی در مسیر بازگشت به سمت کربلا از هرگونه توقف و سخنرانی جلوگیری کرد.
امسال توفیق زیارت شامل حال ما نشد اما در مکتب حضرت سیدالشهدا(ع) هیچگاه آموختن و تلمز تعطیل نمی‌شود. آموزه‌های نهضت امام حسین(ع) آنقدر زیاد است که می‌تواند در تمام لحظات زندگی بشر به او کمک کند و او را از ظلمت به روشنایی آورد. ما گرچه دوریم اما با یاد ایشان و با قدم گذاشتن در راهی که مشخص فرمود تکلیف خود را در این عصر می شناسیم و با جدیت به آن عمل می کنیم، ان شاءالله
