راحت زیستن، آرزوی تمامی انسان‌ها است، اما انسان به یقین نمی‌داند که راحت حقیقی خود را در کجا بجوید. انسان کامل که متن ظاهر و اسرار باطن عالم را می‌شناسد، بهترین راهنماست که جامعه با اطاعت از او به کمال و سعادت برسد.
امامان نمونه‌ای از این انسان‌های کامل و بهترین راهنمایان برای رسیدن به سر منزل مقصود و سعادت هستند که آن چنان که شایسته است شناخته نمی‌گردند، و ابعاد وجودیشان بعد از شهادت آنان و به تدریج شناخته می‌شود و ارزش واقعی عظمتشان اندک اندک و ده‌ها سال پس از شهادت آنان آشکار می‌گردد.1
در زیارت اربعین، هدف قیام امام حسین علیه‌السلام همان هدف رسالت نبی اکرم صلی الله علیه و آله دانسته شده است. این امام همام با نثار خون خود، اهداف رسالت انبیای الهی؛ یعنی عالم کردن مردم و عاقل نمودن آنها با تهذیب نفس را تجلی بخشید2، تا مردم را از جهالت، سرگردانی و گمراهی نجات دهد.
حماسه بزرگی، که امام حسین علیه السلام، با خاندان و یاران باوفایشان در محرم سال 61 هجری رقم زد دارای چنان عظمتی است که در طول چهارده قرن مسلمانان و آزادگان جهان متناسب با شرایط عصر و نسل خود، پیام‌های آن را دریافته و آن قیام بزرگ را اسوه قیام‌های حق طلبانه خویش علیه ظلم و بیداد قرارداده‌اند3 و زمان به عنوان یکی از عوامل روشنگر حقایق راز تداوم معارف ایشان که همانا توحید و حفظ ارزش‌های دینی است را بر همگان آشکار گردانیده است4، تا با ژرفا یافتن ادراک بشری، موانع شناخت و ایمان به حقایق برطرف گردد.
سید احمد سجادی
پی نوشت:
1) با کاروان حسینی، علی الشاوی، ص 20
2) شکوفایی عقل در پرتو نهضت حسینی، حضرت آیت الله جوادی آملی، ص 231
3) پژوهشی پیرامون شهدای کربلا، جمعی از نویسندگان، ص 29
4) عاشورا، درس ها و عبرت ها، کلام مقام معظم رهبری، ص 28
