لازم است به کودکان مبتلا به آسیب‌های زبانی که به دیگر مشکلات یادگیری مبتلایند توجه بیشتری شود و پژوهش‌های تجربی و مداخله‌های درمانی بیشتری در مورد آن‌ها به عمل آید.

هنوز گروهی از کودکان را می‌بینیم که دچار آسیب دیدگی نامشخص رام نشدنی هستند و برای درمان به کمک‌های تخصصی متمرکز نیاز دارند.

فرایند شناسایی زیر گروه‌های اختلال‌های زبان با انجام تلاش‌هایی تداوم داشته است. با این حال، این اقدامات بعلت گستردگی فراوان و نیز دسترسی ناکافی به منابع مورد نیاز برای تایید تحقیقاتی محدود است.

شناسایی اختلال‌های زبان، خواه پنهان یا آشکار، فعالیتی چند رشته‌ای است و به تخصص‌ها و افراد مختلف نیاز دارد.

در حالی که عوامل پزشکی و محیطی خاص می‌تواند کودک را در معرض خطر ابتلا به اختلال زبان قرار دهد، این عوامل بخودی خود قابل شناسایی نیستند.

طبقه‌بندی یعنی دست‌یابی به شیوه‌ای ساده برای شناسایی صحیح کودکانی که به خدمات ویژه نیاز دارند.

در صورتی که تاخیر کودک بیشتر بر یک جنبه از رشد زبانی متمرکز باشد، به احتمال زیاد وی باید بیشتر به سوی رفع مشکل زبانی هدایت شود تا مسائل کلی ذهنی.

اتکا کردن تنها بر مطالعات موردی عاقلانه نیست، چرا که هیچ دست اندرکاری نمی‌تواند انتظار داشته باشد از این طریق به تمامی گستره اختلال‌های زبانی برسد.

اصطلاح ناگویایی رشدی سبب بروز اختلاف نظرهایی در میان متخصصان شده، بدون آن که به درمان آن کمکی کرده باشد.