یادگیری علوم، مستلزم رفت و برگشت میان امور محسوس و امور انتزاعی برای نیل به فهم کامل تر و جامع تر پدیده‌ های طبیعی است. فراهم آوردن این حرکت رفت و برگشتی در آموزش علوم ضروری است.

کاربرد مطالب علمی در سطوح بالاتر که متوجه ابداع و خلاقیت است، به این صورت توسط معلم دنبال می شود که حتی طرح مسئله نیز بر عهده دانش آموز گذاشته شود.

در خودارزیابی این مجال فراهم می شود که فرد مقاصد و اهداف یادگیری خود و نیز وسایل و روش‌های لازم برای نیل به اهداف را بهتر دریابد.

قدرت خیال ورزی، ابداع نظرات و طرح‌های نو وقتی مجال ظهور می یابد که قالب‌های ارزیابی تنگ و محدود کننده نباشد و فرد خود را ناگزیر نبیند که در مسیر از پیش تعیین شده ای حرکت کند.