ولز و پاپاجورجیو به منظور بهبود و کوتاه کردن طول مدت درمان هراس اجتماعی، با بررسی مجدد مبنای فراشناختی درمان، نوع فراشناخت محورتر آن را مورد ارزیابی قرار دادند.

برای تغییر کامل باورهای بیمار درباره‌ی کنترل ناپذیری نگرانی، پالایش و بهبود تجربه‌ی به تعویق انداختن نگرانی ضروری است.

افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، معمولا از نگرانی به عنوان وسیله ای برای پیش بینی مسائل آتی و تولید روش های مقابله‌ای، استفاده می کنند.

افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر اغلب بیان می کنند که در بیشتر مواقع زندگی شان نگران بوده اند. اضطراب و نگرانی می تواند اختلال شدید در عملکرد اجتماعی یا شغلی آنها ایجاد کند.