متن زیر توسط موژان نادریان برای شما نوجوانان عزیز نگاشته شده است. باهم آن را می خوانیم.

علی خانمرادی در نوشته زیر به نقد و بررسی انیمیشن «مسابقه‌ی رو کم کنی» یا «فوتبال دستی» پرداخته است. با هم آن را می خوانیم.

گم شده بودم در جاده ای تاریک و پرشتاب اما تو صدایم زدی و صدایت پنجره‌ای آفتابی بود در آن شب تاریک. حالا دوباره به راه‌ می‌افتم. به سوی تو، امّا در جادّه‌ای روشن.

مولای موعودم! کسی که دل در گرو روشن‎ترین خورشیدها دارد، کسی که بهشت دوران حضور تو را لحظه می‎شمارد، مگر می‎تواند دل ببندد به ماندن و سرگرم شدن در این دنیا؟

امید و احساس امیدواری در زندگی بهترین حسی است که یک انسان می تواند داشته باشد.

فرشته بال هایش را که شسته بود و انداخته بود روی طناب تا خشک بشود را مرتب تا کرد و گذاشت توی چمدانش. برای آمدن به زمین با خودش دو تا دست بال آورده بود؛ بال خودش و یک دست بال اضافه! چون آب و هوای زمین آلوده...

بنویس باران، جاری می­شوی. بنویس خورشید، روشن می­شوی. بنویس پنجره امیدوار می شوی. ننویس دیوار، نا امید می­شوی...