بحث «انتظار» مقوله ای عمومی است و همه ی اقشار یک جامعه را شامل می شود؛ اما در میان همه ی گروه های سنّی در یک جامعه ، انتظار با جوانان تناسب بیشتری دارد.

آخرالزمان در فرهنگ و ادبیات مختلف دنیا با دوره وارونگی ها، بحران ها و فتنه ها تعریف می شده است. با مرور در منابع و متون گوناگون، بحران های آخرالزمان را در این عرصه ها می توان مشاهده نمود:

منظور آن است که والدین در راه ارزش جلوه دادن محبت حضرت به طوری تلاش کنند که این محبت و دوستی، یکی از ارزش‌های مهم برای فرزند تلقی شود. در این‌باره لازم است پدر و مادر نکاتی را رعایت کنند:

محبت به امام زمان (عج) یکی از ارزش‌های مهم در فرهنگ اسلامی به شمار می‌آید. این ارزش، افزون بر واجب بودن در آموزه‌های دینی، کارکردهای مثبتی برای جامعه اسلامی به ارمغان می‌آورد.

همه تلاش انسان‌های که مبنایشان تحقق وعدۀ الهی است صَرف زمینه‌سازی ظهورمصلح آخرالزمان می‌شود. تأثیر انتظار در تمام ابعاد وجودی انسان قابل تردید نیست؛

در این نوشتار، نسبت میان دو مقوله ی انتظار به عنوان محور برپایی تمدن اسلامی و علم مدیریت استراتژیک به مثابه موتور محرکه ی تمدّن غرب، در سه رویکرد مورد بررسی قرار می گیرد:

گقتنی است که خداوند هرگز نعمتی را از بندگان خود نمی گیرد مگر آن که خود چنین عقوبتی را فراهم نمایند. هم چنین زمانی که موانع نزول

کارکردِ دیگر انتظار، زمنیه سازی برای شکوفایی علوم دینی است. عالمان دینی در شرایط غیبت به دلیل عدم دست رسی مستقیم و آسان به معصوم

انتظار، اجتهاد را قاعده مند و پویا ساخت و فقیهان را مدد کرد تا در روزگار غیبت امام علیه السلام احکام دینی را به مردم برسانند.

با شروع دوران غیبت، مرحله ی انتظار آغاز شد. طبیعی بود که با غیبت امام عجل الله تعالی فرجه بیم آن می رفت که جامعه ی شیعی از هم بگسلد و