از آنجا که واژه‌های تعلیم و تربیت، از جایگاه خاصی در فعالیت‌های آموزشی برخوردار است، مناسب است که در این جا به طور خاص‌تری به ارتباط دو مفهوم مذکور بپردازیم.

به علاوه، محدود کردن رب به مفهوم مالک نیز وجهی ندارد. رب به معنای مالک و مدبر است، نه تنها مالک؛ و تدبیر الهی شامل همه شئون موجودات و مخلوقات اوست، اعم از جنبه‌های جسمی و علمی.

با توجه به جنبه زیباشناختی جلوه‌های حیات پاک، کسی که به سطح این نوع زندگی می‌رسد، واجد ذائقه‌ای مناسب برای درک زیبایی‌ها و گرایش به سوی آنها نیز می‌گردد.

تربیت، در دوران کودکی، یعنی دوران پیش از بلوغ و تکلیف تحقق نمی یابد، زیرا توانایی شناختی کودک ضعیف است و امکان انتخاب و عمل بر اساس آن نیز برای وی فراهم نیامده است.

هنگامی که اندیشیدن درباره آموزه‌های دینی، چون هدف تعلیم و تربیت قرار می گیرد، نظر بر آن است که به القا و تلقین آنها نپردازند و حتی به اطلاع یافتن از آنها نیز اکتفا نشود بلکه اندیشیدن و فهم نسبت به آنها...

هدف اندیشه ورزی و کسب بینش و دانش نسبت به پدیده‌های طبیعی؛ این هدف، در عرصه اعمال جمعی و با نظر به رفع فقر و ایجاد غنا مطرح شد.

افزایش قابلیت مشارکت و مداخله مؤثر اجتماعی، این هدف در متون اسلامی، چون هدفی برای تعلیم و تربیت در نظر گرفته شده است.

یکی از شیوه‌های تحلیل تفسیری، کمک گرفتن از مفهوم متضاد است. از آن مفاهیم متضاد، با هم جمع نمی‌شوند وجود برخی ویژگی‌ها در یکی از آنها، جای فقدان آنها در مفهوم دیگر است.

با توجه به تقسیم علوم به دو دسته علوم دینی که واجب عینی‌اند و علوم منطقی، معقول و فلسفی که واجب کفایی‌اند، ساختاری از برنامه درسی به دست داده است.

جنبه‌های روشی فلسفه و فلسفه تعلیم و تربیت، از عینیت و عقلانیت بیشتر و مطمئن‌تری برخوردارند. تا یافته‌ها و محتواهایی که به کمک این روش‌ها به دست آمده‌اند و به صورت نظام‌های فلسفه محض یا تعلیم و تربیت مطرح...