اسلام با لذت و شادی موافق بوده و بر آن تأکید دارد، اما در عین حال با آن دسته از لذت‌های آینده سوز که شادکامی پایدار را تهدید می‌کند مخالف است.

دین یک سامانه باور منسجم ایجاد می‌کند که باعث می‌شود افراد برای زندگی معنا پیدا کنند و به آینده امیدوار باشند.

انسان به لحاظ روان‌شناختی، وقتی خواسته‌های خود را تحقق یافته ببیند، احساس رضامندی و شادکامی‌ خواهد نمود.

لذت، بعد هیجانی شادکامی و رضامندی، بعد شناختی آن است. بعد شناختی در حقیقت، به جنبه‌های روانی و درونی اشاره دارد.

شوخی، حالت مثبت در ذهن و بیان عاطفه مثبت است که هم خلق مردم را بهبود می‌بخشد و هم خودش ناشی از خلق مثبت است و می‌تواند تأثیر عمیقی بر شادی داشته باشد.

لذت معنوی نماز خواندن چگون قابل درک است؟ لذت معنوی نماز خواندن را نمازگزار چگونه حس می کند؟با این مطلب در راسخون همرا باشید.

مشاهدات و مطالعات تجربی نشان داد که لذت گرایی نمی‌تواند شادکامی و سعادتمندی را به ارمغان آورد.

در متون دینی، دنیا را «سرای ابتلا» نامیده‌اند و ابتلا در ادبیات دین، یعنی حالتی از کهنه شدن و فرسوده شدن که در اثر آزمون‌های سخت به وجود می‌آید.

هر چند شادی و لذت، مفید و بلکه ضروری است، اما اگر از اندازه و جایگاه اصلی‌اش خارج شود، به ضد شادکامی تبدیل می‌شود.

اگر افراد به درستی از انواع داشته‌ها آگاه شوند، رضایت‌ها و نارضایتی‌های کاذب از میان می‌روند از این رو، بازشناسی داشته‌های زندگی انسان، نقش مهمی در تحقق رضامندی صادق دارد.