یک سو صداى هلهله و سویى دیگر شیون/مبهوت از این همه تناقض، چشم مى گشایى،/ناگاه از کنارت به شتاب/اسبى و سوارى و مَشکى/و خاکى معطر که به پیشواز صورت عباس مى رود.

ای کاش درختی باشم/تا همه تنهایان/از من پنجره ای کنند/و تماشا کنند در من/کاهش دلتنگی شان را/اگر این گونه بود/پس دلم را/به سمت نخورده ترین قسمت/آسمان می گشودم/

غبار قرون مى نشیند/برصداها و حنجره ها/بر نام ها و نشان ها... امّاچشمانِ رخشان تو/خورشید خداست،/که هم چنان مى مانَد سبز.../که هم چنان مى خوانَد سرخ...

دلش دریاى صدها کهکشان صبر/غمش طوفان صدها آسمان ابر/دو چشم از گریه همچون ابر خسته/ز دست صبرِزینب، صبر خسته/صدایش رنگ و بویى آشنا داشت

آیت الله شیخ محمد حسین غروى مشهور به کمپانى از فقیهان بزرگ نجف در سده ى اخیر است؛ عارف و حکیم و مفسر و ادیب و استاد بسیارى از مراجع و بزربگان از جمله

سیرِ تاریخىِ سرایش این شعرها نشان از آن دارد که هر چه به طلوع انقلاب اسلامى نزدیک مى شویم؟؟، گفتمانِ رئالیسم سوسیالیستى که آن را مى توان گفتمان مسلّط

این قلم بر این مدّعاست که  «  ایثار و شهادت   » در تاریخ شعر فارسى از جنبه معنایى تغییرها و تطورهایى را پذیرا شده است   . پس این نوشتار سرِ آن دارد تا با ، شهادت را

حضرت سلطان علی سلطان عشق زد قدم در عرصه‌ی میدان عشق از پی ترویج دین مصطفی پر گشود آن طایر پران عشق گفت مردم من حسینی مسلکم باید اکنون جان کنم قربان عشق

شعر فارسی را از سه جنبه (لحاظ) مورد بررسی قرار داده اند: الف: به لحاظ معنا و مفهوم. ب: از جنبه ی سبک شعری. ج: به لحاظ قالب شعر (نظم عروضی).

به باد رفت گل و بلبل از نوا افتاد چمن خزان شد و آتش به لاله‌ها افتاد رسید گرد ملامت به کوه و دشت و دمن از این غبار که در دامن صبا افتاد