چه تو قصه ، چه حقیقت ، یکی بود یکی نبود این جدایی های مبهم ، کار دنیای حسوده آخر حکایت عشق ، نرسید کلاغ خونه شده این پایان کهنه ، واسه دنیا یه بهونه

می خوام تو رو که باشی ، جون بدی تا نمیرم عزیز هم ترانه ، تو واژه ها اسیرم می خوام تو رو که باشی ، تو دم دم نفس هام تو لحظه های دردم ، محکم بگیری دست هام

اون حلقه که تو دستته ، طناب اعدام منه ستاره ی غرق به خون تو سفره ی شام منه تو اون جا غرق زندگی ، من این جا غرق مردنم مثل یه دیوونه دارم اشک می ریزم ، جون می کنم

گره گرم نگامون ، نرمی لبخندهامون لحن عاشق صدامون ، لحظه لحظه قصه هامون سوسوی ستاره هامون ، چشم از دوری جدامون یادمون میاره روزه ماه گرد حلقه هامون

یه کاری کردی ، قلبم که بدونت حتی مردن سخته حتی بی تو خوبم ، لذت از زندگی بردن یه کاری کردی که از یاد نمی ری حتی یه لحظه درد عشقت کرده پیرم اما باور کن می ارزه

تو که هستی زندگی هست ، قدرت هر خستگی هست می شه دست قسمت رو بست زیر ضربه های لعنت ، که یه دشمن تو خلوت نمی سوزه ، می کوبونه ، هر خیال عاشقونه بود و موند و خوند و نشکست

یه لحظه هم سخته که بودنت رو حس نکردن یه حسی شبیه حس سرد و تلخ مردن نمی تونم ، نمی ذارم ، نمی خوام و نمی شه تمومه لحظه هامونو به خاطره سپردن یه ثانیه اش ، یه عمره فکر کنم که دیگه نیستی آهای جدایی ، نمی...

خدا رو چه دیدی ، تو شاید بمونی شاید غصه هامو ، تو چشمام بخونی خدا رو چه دیدی ، شاید دل سپردی شاید عشقمون رو تو از یاد نبردی هنوز بی قرارم به یاد نگاهت ، نشستم تو بارون بازم چشم به راهت هنوز...

کی گفته باید بشکنم تا دستمو بگیری خسته شدم از عمری غربت و غم و اسیری کی گفته باید گریه ی شب هامو در بیاری تا لحظه ای وقت شریفت رو واسم بذاری

واسه ی چشای خیسم ، به تو مدیونم این که از غم می نویسم ، به تو مدیونم این که بی جونم و سردم ، این که بی روحم و زردم پی آرامشی که بردی و من پی اش می گردم ، به تو مدیونم به تو مدیونم ، به تو مدیونم