در ارتباط با گزینه ی اول، چنان که در سرتا سر متون روایی ائمه معصومین علیهم السلام بنگریم، می بینیم همچون جریانی مستمر و سازمان یافته، از نقطه ی درخشش پس از پیامبر

نویسنده در مقدمه ی این نوشتار به ارائه ی بحثی درمورد مکتب و چگونگی صدق آن در رابطه با تشیع پرداخته آن را جریانی اعتقادی- عملی می داند که از ساماندهی و

یکی از شیوه های حفظ اسلام و تشیع، تقیه ی به جا و به موقع بوده است. اهل بیت (علیهم السلام) از تقیه به عنوان تاکتیکی مقتدرانه و عزتمندانه برای رسیدن به اهداف عالیه ی خود استفاده کرده

هدف از این پژوهش، توضیح و تشریح تقیه به عنوان یک اصل عقلانی مورد استفاده ی بشر است که شرع مقدس اسلام نیز به خاطر وجود موانع و مشکلات فراوان بر سر راه خود برای

هر نوشته ای، به ویژه مقالات علمی نیازمند گردآوری اطلاعات است. نوآوری، دقت و جامعیت مقاله به وسعت و دقت اطلاعات گرد آوری شده بستگی دارد. زیرا هر پژوهش جدیدی بر

در این جا مناسب است بعد از این بحث و بررسی کوتاه اقسام و خلاصه ی اقوام فقها را بنگریم. تقیه به لحاظ موارد کاربردی خود و موقعیت شخص مکلف به چندین قسم بخش می شود،

علمای امامیه علاوه بر تمسک به دو آیه ی یاد شده برای جواز تقیه و حتی وجوب آن به روایات بی شماری رویکرد نموده اند که اغلب در حد تواتر و استفاضه اند. مرحوم علامه ی حلی

پس از این که از کتاب خدا و سنت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) به عمل و رفتار صحابه و تابعین و فقهای دوره ی اول رو بیاوریم، می بینیم تاریخ به ما نشان می دهد که

تقیه (1)یک مفهوم کلی عقلی دارای مصادیق کاربردی در زندگی هر انسانی است. معنای شاملی که می توان برای این مفهوم قائل شد راز نگهداری از خود و دیگران است که

سن از امتیازات و خصوصیت های مکتبی تشیع مطلبی است که به شیوه ها وروش های تربیتی این بزرگواران باز می گردد و طبعاً مقاله ی مخصوصی می طلبد