وقتی سن متوسط افراد یک جامعه افزایش می‌یابد، افراد مسن بخش بزرگ‌تری از جمعیت دنیا را تشکیل می‌دهند و همچنین علاقه‌ی در حال رشدی به فعالیت‌های ورزشی به وجود خواهد آمد که ترس، استفاده‌ی نیروی

فعالیت‌های ورزشی، ساختارهای اجتماعی‌اند. به عبارت دیگر، آنها کارهای فرهنگی هستند و پس از این که افراد با یکدیگر در ارتباط متقابل قرار می‌گیرند و زندگی اجتماعی مطابق با نظرات آنها درباره‌ی کاری که باید

ورزش‌های دبیرستانی و دانشگاهی حرفه‌ای به صنعت تفریحی و تجاری بزرگی با اهداف و روش‌های کاربردی تبدیل شده‌اند که از آیین‌نامه‌ی آموزشی دانشگاه‌های ایالات متحده جدا شده‌اند و اغلب به طور مستقیم در جبهه‌ای

مزیت عمده‌ی فعالیت‌های ورزشی درسی و دانشگاهی آن است که فرصت‌هایی را در اختیار دانش‌آموزان و دانشجویان قرار می‌دهند تا مهارت‌های خود را توسعه دهند و به ویژه مهارت‌های جسمانی را در خارج از کلاس

بیشتر برنامه‌های دبیرستانی از بودجه‌ی اختصاصی مدارس استان اداره می‌شود و به ندرت به طور مستقیم پولی که برای تیم‌های ورزشی هزینه می‌شود، از 3 درصد بودجه برای هر مدرسه تجاوز می‌کند.

برخلاف ورزشکاران دبیرستانی و برنامه‌های مشارکتی و میان‌تحصیلی کم‌چهره، بسیاری از ورزشکاران برنامه‌های ورزشی طولانی مدت دانشگاهی از دانش‌آموزان دیگر که در زمین یا محوطه‌ی دانشگاه می‌ایستند، تفاوت

مشارکت کردن یک ورزشکار در یک برنامه‌ی طولانی مدت میان‌دانشگاهی همیشه با دانش‌آموز خوب بودن سازگار نیست. این مطلب به ویژه برای کسانی درست است که در تیم‌های ورزشی با جهت‌گیری سرگرم‌کننده یا

مقدار پولی که در فعالیت‌های ورزشی درسی و دانشگاهی خرج می‌شود. کمتر از 400 هزار دلار در دانشگاه‌هایی کوچک تا 6 میلیون دلار در یک دانشگاه بزرگ، متفاوت است. دانشگاه‌‌های بزرگ برای بانوان نیز تنوع

مقدار پولی که در فعالیت‌های ورزشی درسی و دانشگاهی خرج می‌شود. کمتر از 400 هزار دلار در دانشگاه‌هایی کوچک تا 6 میلیون دلار در یک دانشگاه بزرگ، متفاوت است. دانشگاه‌‌های بزرگ برای بانوان نیز تنوع

تحقیق درباره‌ی فعالیت‌های ورزشی مدرسه‌ای و دانشگاهی نشان می‌دهد که فعالیت‌های ورزشی آموزشی و تحصیلی نیستند. البته اگر ورزش به روش‌های خاصی برنامه‌ریزی و بازی شود، از اهداف تحصیلی حمایت می‌کند.