نه فقط مسجدیان سر به گریبان تواند نخل و چاه و شب و صحرا همه گریان تواند دامنت با چه گنه سرخ شد از خون سرت ای که خلق دو جهان بسته به دامان تواند ای به خون خفته بگو کیسه خرمات کجاست

كاش امشب را سحرگاهى نبود صبح ماتم‏خيز و جانكاهى نبود كاش امشب آن جنايتكار را سوى محراب على راهى نبود كاش گم مى‏كرد راه كوفه را

قرص خورشید از فراز نخل‌ها لنگ لنگان سوی مغرب می‌خزید آسمان با رنگ گلگون افق خون شب را در فضا می‌گسترید

نيست جز بر اثر كوكبه طاعت حق كه به محراب شب تيره شود مه منشق اختر از ديده مهتاب چكد وقت سحر شب سيه پوش كند هيمنه خون شفق

اى آسمان غم زده، امشب، شب على است مطلوب اولياى خدا، مطلب على است امشب به كوفه ديده بيدار اختران مثل هميشه محو نماز شب على است

ای تیغ جان ستان که شکستی سر مرا بنشانده‌ای به داغ پدر دختر مرا ای تیغ جانگداز چه بودی که زهر تو چون شمع آب کرد همه پیکر مرا

تسبیح زخمهای تو تصویر می‌شود تا دانه دانه اشک تو زنجیر می‌شود اندوه کعبه بود، ترک خورد از غمت دارد به شکل قلب تو تصویر می‌شود

گذر دارد زمان بر جاده شب سوگوار امشب مه از غم كرده روى خويش پنهان در غبار امشب چه افتاده است يا رب در حريم گنبد گردون كه می‌ريزند انجم اشك حسرت در كنار امشب

باز امشب منادی کوفه، از امامی غریب می‌خواند گوشه‌ی خانه دختری تنها، دارد اَمن یجیب می‌خواند مثل این‌که دوباره مثل قدیم، چشم اَز خون دل تری دارد این پرستار نازنین گویا، باز بیمار بستری دارد

از تيغ زهرآلود دژخيمى ستمگر محراب شد يادآور درياى احمر ديگر چه كس داد ضعيفان را ستاند افتاد از پا آن امير دادگستر شب باوران خورشيد را در خون كشيدند