یکی از تکایای ارزشمند بازمانده از دوره‌ی قاجاریه تکیه‌ی شیخ محمدتقی رازی است؛ که به نام «تکیه‌ی مادرشاهزاده» نیز خوانده می‌شود. علت این نام آن است که تکیه در اصل متعلّق به «مریم بیگم» (متوفّی

آقا محمد بیدآبادی عالم، دانشمند و عارف قرن دوازدهم فرزند آقا ملا محمد رفیع گیلانی است. ملامحمد رفیع از زادگاه خود گیلان به اصفهان مهاجرت کرد و در محله‌ی بیدآباد اصفهان سکنی گزید و به

تکیه‌ی فیض از تکایای عهد زندیه است. پس از فوت میرزا عبدالحسین اصفهانی (متوفّی 1194) ملقّب به «فیض علیشاه» به دستور علیمردان خان زند بنای آجری زیبا بر مزار او ایجاد کردند که از آن پس عده‌ای

بنای بقعه‌ی زیبای این تکیه متعلّق به دوره‌ی انقلاب اسلامی است که در سال 1375هجری شمسی به همّت مجموعه تاریخی فرهنگی- مذهبی تخت فولاد ساخته شده است.

یکی از بزرگترین فقها، مجتهدین، علما و عرفای الهی اصفهان حکیم مولی اسماعیل بن محمدحسین بن محمد‌رضا مازندرانی اصفهانی می‌باشد که به جهت سکونت در محله خواجو به خواجویی شهرت یافته است.

این تکیه از جمله تکایای عهد صفوی است که بر مزار عالم فقیه ملا محمد بن عبدالفتاح تنکابنی (معروف به فاضل سراب) متوفّی 1124 هـ. در زمان سلطان حسین صفوی احداث گردید

قسمت غربی تخت فولاد جایگاه برجسته‌ای در تاریخ اصفهان دارد. قبل از توضیح قبرستان مصلّی مقدمه‌ای کوتاه راجع به تاریخچه مصلی ضروری به نظر می‌رسد.

تنها تکیه‌ی موجود در تخت فولاد است که خصلت مسجد - مدرسه و تکیه را دارد. بانی تکیه خود میر محمد اسماعیل خاتون‌آبادی است

این تکیه متعلّق به اواخر عهد صفویه و بقعه‌ای چلیپایی شکل داشت. ولی بر اثر گذشت زمان دچار تخریب گردید. تکیه را جهت عالم جلیل، فقیه برجسته و مفسّر بزرگ مرحوم سیّد رضی‌الدّین محمّد بن محمّد تقی

تکیه‌ی خوانساری از آثار عهد پایانی صفوی است. آقا حسین خوانساری و فرزندش آقا جمال هر دو از دانشمندان آن عصر بودند.