برای زیبانگری افراد، کافی است بر روانشان مسلط شویم؛ ولی چنین امری تقریبا همیشه و برای همه انسان‌ها محال است.

زیبایی، مانند درد است. تا آدمی حس نکند و درک ننماید، مفهوم آن پدید نمی آید؛ برخلاف فلز که ما باشیم یا نباشیم فلز موجود است؛ ولی اگر ما نباشیم، زیبایی نیست.

زیبایی را به حسی (محسوس) و غیرحسی، و سپس دومی را به خیالی (معنوی) و عقلی (معقول) تقسیم می کند.

حقیقت زیبایی در محسوس و غیرمحسوس یکی است؛ مانند حقیقت وجود. همه وجودند، ولی برخی وجودها محسوس اند و برخی دیگر از وجودها معقول اند. عقل موجود است، ولی محسوس نیست.

زیبایی معقول ثانوی نیست؛ زیرا زیبایی واقعا موجود است و به سبب وجود تناسب در زیبایی، هرکس که قدرت درک داشته باشد، می تواند آن را درک و فهم نماید؛ یعنی کسی با فهم خودش زیبایی را نسبت نمی دهد یا تولید نمی...

زیبایی‌های متعالی تری همچون زیبایی خیر، عدل، حق، آزادی، ایثار، ایمان و عقیده، جهاد در راه عقیده، عشق به خدا(جل جلاله)، شور شهادت طلبی، حس نوع دوستی، قدرت عفاف، مهرورزی، زیبایی عفو، و... هست.

در مجموعه ی اجزا و قطعات پازل اخلاق اجتماعی، قطعه ای وجود دارد که اگر در زندگی اخلاقی افراد وجود نداشته باشد، به جرأت می توان ادعا کرد سایر مفاهیم و شاخص های اخلاق اجتماعی نیز در زندگی بشری کارایی و کاربرد...

ما به عنوان مکلفان ناآگاهی که می‌خواهیم پاسخ پرسش‌ها و نیازهای مادی و معنوی‌مان را در دین بجوییم با انبوهی از آیات قرآن و روایات معصومان مواجهیم که بیان‌گر نکات پرشماری در حوزه‌های مختلف‌اند. بنابراین...

زیبایی فقط صفات و ظواهر که حواس هنرمند را متأثر می سازد، نیست؛ بلکه منظوراز زیبایی عمیق‌تر و معنوی‌تری است که از نظام و هماهنگی اجزا ناشی شده و تنها عقل و فهم محض می تواند آن را ادراک نماید.

معنای «سعادت، مطلق است» این است که حقیقت و طبیعتی که سبب سعادت یک فرد است، سبب سعادت همه افراد است، نه اینکه همان فردی از آن حقیقت که سبب سعادت یک فرد انسان است، حتما باید سبب سعادت همه افراد بشود.